Bogalay Trip 04

05-08-2008(Mawlamyinegyun Trip)

၀၅-၀၈-၂၀၀၈ (ေမာ္လၿမိဳင္က်ြန္းၿမိဳ႔နယ္၊ မိတ္သလင္ကုန္းေက်းရြာ) သို႔ သြားေရာက္လႉဒါန္းခဲ့ေသာ မွတ္တမ္း

ငါတို႔ အရင္တစ္ေခါက္ ေမလတံုးက ဖ်ာပံုကို သြားလႉဘို႔လို႔ ငါးေျခာက္ေတြေၾကာ္ေတာ့ ထန္းတစ္ပင္ေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ဦးသုဇာတက သူ႔ေက်ာင္းမွာ လာေၾကာ္ဘို႔ ေဒၚခင္ေအးမူကတဆင့္ ေျပာခိုင္းတာ မွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား။ သူ႔ေက်ာင္းမွာက ေရမီးအားလံုးျပည့္စံုတယ္၊ လူအင္အားလည္း သူစုေပးမယ္ ဆိုတာ။ အဲဒီတံုးက စကားစပ္ရင္းနဲ႔ ဘုန္းႀကီးကေျပာတယ္။ သူတို႔ရြာက လူေတာ့မေသဘူး။ ဒါေပမဲ့ ရြာလံုးက်ြတ္ ပ်က္စီးသြားတယ္။ ဘာမွမက်န္ခဲ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ရြာမွာ အေရးတႀကီး ေရေသာက္စရာလိုေနတာနဲ႔ သူက သူ႔မွာရိွတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ပဲ အ၀ီစိတြင္း (လက္ႏိွပ္တြင္း) သြားတူးေပးလိုက္တယ္ လို႔ေျပာတယ္။
သူက သူတို႔ရြာက တဲြဘက္အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကရြာ ၁၅ ရြာေလာက္က ကေလးေတြ ေက်ာင္းလာတက္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းမွာ မုန္တိုင္းတိုက္လို႔ ပ်က္စီးသြားတယ္။ ခုေတာ့ ျဖစ္သလို စာသင္ေနၾကရတယ္။ ေက်ာင္းအေနနဲ႔ေတာ့ အကုန္လိုတာပဲ။ ကေလးေတြအတြက္ စာအုပ္တို႔၊ ခဲတံတို႔ကစ မရိွဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါ ျဖစ္ႏိုင္ ရင္ ကူညီပါအံုး လို႔ ေျပာလာေတာ့ ငါလည္း နင့္ကိုလွမ္းအေၾကာင္းၾကားရတာပဲ။ နင္က စားဘို႔ေသာက္ဖို႔ ဆန္လည္း လႉခ်င္တယ္၊ ေရတြင္းလည္း လႉခ်င္တယ္။ ကေလးေတြအတြက္ စာအုပ္စာတမ္းေတြလည္း ၀ယ္ခ်င္တယ္ ဆိုေတာ့ ငါ ဘုန္းႀကီးကို ျပန္ေလွ်ာက္တယ္။
ဘုန္းႀကီးက ဆန္အတြက္ သူေမာ္က်ြန္းက သူ႔ဒါယိကာ ဆန္ဆိုင္ကိုလွမ္းမွာေပးမယ္။ ပိုက္ဆံကိုေတာ့ သူ႔ေက်ာင္းကဦးဇင္းက တာ၀န္ယူၿပီးလဲႊေပးမယ္။ အလႉအတြက္ ရြာကိုသြားဘို႔ သူ႔ဒါယိကာေတြကားကို စီစဥ္ေပးမယ္ တဲ့။ ဒီေတာ့ ငါတို႔တုိင္ပင္တယ္။ အလႉေငြက ၁၂ သိန္းပဲ ရတာဆိုေတာ့ ဘယ္လိုခဲြၾကမလဲေပါ့။ ေရတြင္းတူးဘို႔ တစ္သိန္း သံုးမယ္။ ေဒၚခင္ေအးမူနဲ႔ ငါနဲ႔ေပါင္းၿပီး တစ္တြင္းတူးေပးမယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆန္အိတ္ ၂၀ ၀ယ္မယ္။ တစ္အိတ္ကို ၁၆၀၀၀ ေစ်းတဲ့။ ေမာ္က်ြန္းကေန အဲဒီရြာကို ဆန္အိတ္ဘိုးေရာ၊ လုပ္အားခေရာ၊ ေမာ္ေတာ္ဘိုးေရာ အားလံုးေပါင္း ၃သိန္း၊ ၃ ေသာင္း၊ ၅ေထာင္ က်တယ္။ က်န္တာကို ကေလးေတြအတြက္ စာအုပ္၊ ပံုႏွိပ္စာအုပ္၊ ေဘာပင္၊ ခဲတံ၊ ခဲဖ်က္၊ ကြန္ပါဗူး၊
ေပတံ စတာေတြ၀ယ္တယ္။
ေက်ာင္းအတြက္ စာအုပ္နဲ႔ စာေရးကိရိယာေတြေတာ့ ငါနဲ႔ မူမူနဲ႔ သိမ္ႀကီးေစ်းမွာ ၀၄-၀၈-၂၀၀၈ ေန႔က သြား၀ယ္ တယ္။ ၅ ရက္ေန႔မွာသြားဘို႔ပဲ။ ငါ၀ယ္ထားတာ ဗလာစာအုပ္ကတင္ ဒါဇင္ ၄၀၀၊ ေနာက္ၿပီး မံု႔ေတြ ခိ်ဳခ်ဥ္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္ ဆိုေတာ့ ည ၁၀ နာရီေလာက္က်ေတာ့ ဘုန္းႀကီးက သူ႔ဒါယိကာကားကေတာ့ မဆန္႔ေတာ့ဘူး။ ကားတစ္စီး သပ္သပ္ငွားပါ လို႔ ဖံုးဆက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ငါလည္း ငါတို႔နဲ႔အတူတူလိုက္မဲ့ ဒို႔ရပ္ကြက္ထဲက ေပါင္ခ်ိန္ (သူက အရင္လႉတာေတြမွာကတည္းက ငါတို႔ကို အျမဲလာကူေနက်) ကို ကားသြားငွားခုိင္းရတယ္။ ငွားေတာ့ ကားခ ႏွစ္သိန္းခဲြ နဲ႔ တည့္တယ္။
၀၅-၀၈-၂၀၀၈ ေန႔က်ေတာ့ မနက္ ၂ နာရီ အိပ္ယာထ၊ ျပင္ဆင္ၿပီး ၃ နာရီခဲြမွာ ခရီးစထြက္ျဖစ္ၾကတယ္။ ခုတစ္ေခါက္ေတာ့ တျခားလူေတြ မပါဘူး။ ငါရယ္၊ ဂြမ္း(က်ြန္ေတာ့္ညီမ အငယ္ဆံုး) ရယ္၊ ျမတ္ထားရယ္၊ ေပါင္ခ်ိန္ရယ္၊ စုစုေပါင္း ေလးေယာက္။ ေအာင္မယ္ေလး၊ လိႈင္သာယာက စထြက္ၿပီဆိုကတည္းက ဆိုးလိုက္တဲ့ လမ္းဟာ၊ မေျပာပါနဲ႔ ေတာ့။ မိုးေရစားသြားလို႔ ျဖစ္ေနတဲ့ခ်ိဳင့္ႀကီးေတြဆိုတာ ဒူးေလာက္နက္တယ္။ မနည္းဆိုမွ မနည္းေရွာင္ေမာင္းရတယ္။ တခ်ိဳ႔ေနရာေတြဆို ေရွာင္စရာကိုေနရာမရိွဘူး။ ခ်ိဳင့္ထဲပဲ ျဖတ္ေမာင္းရတာပဲ။ မအူပင္ေရာက္ေတာ့လည္း ဆိုးတာပဲ။ ဖ်ာပံု နဲ႔ ဘိုကေလး ကေတာ့ ေျပာစရာ့ကို မရိွေတာ့ဘူး။ အဆိုးတကာ့ထိပ္ေခါင္။
လူေတြဆိုတာ ဟိုစကားပံုၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား။ စေကာထဲ ဇီးျဖဴသီးထည့္ လိွမ့္ထားသလို ဆိုတာ။ အဲဒီ ဇီးျဖဴသီးကမွ နည္းနည္းေတာ္အံုးမယ္။ ငါတို႔မွာ အထက္ေအာက္ေဆာင့္လိုက္၊ ေဘးဘယ္ညာ ယိမ္းလိုက္။ ေရွ႔ဘက္ ၀င္တိုးလိုက္၊ ေနာက္ဘက္ေရာက္သြားလိုက္။ ရင္ေခါင္းေတြလဲေအာင့္။ ေခါင္းေတြလည္းမူး။ တင္ပါးေတြဆိုတာ ႀကိမ္းလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ကားသမားေလးက ခပ္ငယ္ငယ္။ သူ႔ခမ်ာလည္း ထိန္းေတာ့ေမာင္းတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္ၾကမ္းေနတဲ့ လမ္းကို ဘယ္လိုလုပ္ ထိန္းေမာင္းလို႔ရမလဲ။ ေျဖးေျဖး ေျဖးေျဖးပဲ ေမာင္းရတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ဘိုကေလးကို ညေန ၅ နာရီေလာက္ ေရာက္သြားတယ္။ လူေတြဆိုတာလည္း ျငဳပ္ဆံုထဲ ထည့္ေထာင္းထားသလို ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ကို ေက်ေနၿပီ။ ပင္ပန္းလိုက္တာလည္း မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ဂြမ္းက အရမ္းေနေကာင္းလွတာ မဟုတ္ဘူး။ ေၾသာ္-သူလည္း လိုက္ၿပီးတို႔လႉတာ ၾကည့္ရေအာင္လို႔ တစ္ေခါက္တေလ ေခၚမိပါတယ္။ ငါ့ဟယ္၊ သူ႔ကို အားနာလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ဒို႔ကေတာ့ အရင္အေတြ႔အႀကံဳေတြနဲ႔ ထုသားေပသား က်ေနၿပီကိုး။
တို႔နဲ႔အတူတူသြားတဲ့ ဘုန္းႀကီးဒါယိကာကားက ေကာင္းလို႔ နည္းနည္းျမန္ျမန္ ေမာင္းလို႔ရေတာ့ သူတို႔က ဘိုကေလးကို အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနတာေပါ့။ တို႔ ဘိုကေလးကိုေရာက္သြားေတာ့ သူတို႔ ရြာမွာ ပစၥည္းေတြေ၀ၿပီး ျပန္ေတာင္ လာၿပီ။ တို႔ကားက လမ္းမွာ ဘီးေပါက္လို႔ လဲေနရေသးတာကိုး။ ဒါနဲ႔ ငါတို႔လည္း လာႀကိဳတဲ့ေမာ္ေတာ္နဲ႔လိုက္သြားတာ ဘိုကေလးကေန ညေန ၆ နာရီေလာက္ ဆက္ထြက္ၾကတယ္။ ရြာေရာက္ေတာ့ ည ၈ နာရီနဲ႔ ၁၅ မိနစ္။ တို႔လည္း ေရာက္ေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳး၊ အ၀တ္အစားေတြဘာေတြလဲ၊ ထမင္းစားၿပီး စကားစေန နည္းနည္းပါးပါးေျပာ။ ေနာက္ေတာ့ ပင္ပန္းတာနဲ႔ ည ၁၀ နာရီေလာက္မွာ အိပ္ယာ၀င္ၾကတယ္။
အဲဒီအိမ္က ေက်ာင္းဆရာ့အိမ္လို႔ ေျပာတယ္။ အိမ္က ကြမ္းသီးတိုင္ေတြ၊ ကြမ္းသီးသားေတြနဲ႔ ေဆာက္ထား တယ္။ အလႉရွင္ေတြလာလႉထားတဲ့ မိုးကာစေတြနဲ႔ မိုး၊ကာ ထားတယ္။ ဒို႔လည္း အလႉရွင္ေတြ လာေ၀ထားတဲ့ ေစာင္တို႔၊ ျခင္ေထာင္တို႔၊ ေခါင္အံုးတို႔နဲ႔ အိပ္ခဲ့ရတယ္။ အေတြ႔အႀကံဳသစ္ေပါ့ဟယ္။
မနက္ ၆ နာရီ အိပ္ယာကထ။ သူတို႔ေၾကာ္ထားတဲ့ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ မနက္စာစား။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ဆန္ကို အရင္ေ၀တယ္။ ဆန္ေ၀ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းကိုသြားၾကတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ကေလးေတြကို ဗလာစာအုပ္ အရင္ေ၀တယ္။ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြကို တစ္ေယာက္ တစ္ဒါဇင္စီ။ အလယ္တန္းေတြကို တစ္ေယာက္ ၆ အုပ္စီ။ မူလတန္းကေလးေတြကိုေတာ့ တစ္ေယာက္ကို ၃ အုပ္က်စီ ေ၀ေပးတယ္။ ၅တန္း ကေလးေတြကိုေတာ့ တစ္ေယာက္ ကြန္ပါဗူးတစ္ဗူးစီ ထည့္ေ၀တယ္။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအားလံုးကို တစ္ေယာက္ ေဘာပင္ ၃ ေခ်ာင္း၊ ခဲတံ ၃ ေခ်ာင္းက်စီ ေ၀ေပးလိုက္တယ္။ ပံုႏိွပ္စာအုပ္ကေတာ့ အားလံုးအတြက္ ေလာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ မရိွတဲ့ကေလး ေတြကို ၾကည့္ရႈ ေ၀ေပးလို႔ရေအာင္ ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြပဲ အပ္ထားခဲ့လိုက္တယ္။
သူတို႔ကေျပာတယ္။ ခုလို ကေလးေတြအတြက္ဆိုၿပီး တစ္ခါမွ လာမလႉဖူးဘူးတဲ့။ ခုလိုလာလႉလိုက္ေတာ့ ဗလာ စာအုပ္အတြက္ အေတာ္ေလး ဖူလံုသြားတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး တို႔က ကေလးေတြအတြက္ မံု႔ေတြ ခ်ိဳခ်ဥ္ေတြလဲ ေ၀ေသး တာကိုး။ ဆရာဆရာမေတြေရာ၊ ကေလးေတြေရာ အားလံုး ၀မ္းေတြသာၾကလို႔ေဟ့။ တကယ့္ကို ေပ်ာ္စရာႀကီးပဲ။ ေက်ာင္းမွာက ေက်ာင္းသားဦးေရ စုစုေပါင္း ၆၀၀ ေလာက္ (၅၉၃ေယာက္) ရိွတယ္။ ေက်ာင္းမွာက လပတ္စာေမးပဲြ အျမဲတမ္း စစ္ေနရတယ္ ဆိုေတာ့ ေမးခြန္းထုတ္ဖို႔ အခက္အခဲ ရိွတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ လက္ႏိွပ္စက္မရိွေတာ့ ဖေယာင္း စကၠဴကို လက္နဲ႔ ေဖာက္ၿပီး မီးေခ်ာင္းနဲ႔ လိွမ့္ သံုးေနရတာ လိုက္ျပတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးက ျဖစ္ႏိုင္ရင္ လက္ႏိွပ္စက္ ကေလးပါ လႉဘု႔ိ ေမတၱာရပ္ခံတယ္။ (မမထံမွ ဤကဲ့သို႔ၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ခ်က္ျခင္းပင္ က်ြန္ေတာ္က မမကို အဂၤလိပ္ လက္ႏိွပ္စက္၊ ဗမာလက္ႏိွပ္စက္ႏွင့္ စာကူးစက္ (Gestener) မ်ားေစ်းကို စံုစမ္းခုိင္း လိုက္ပါသည္။ မမက က်ြန္ေတာ္တို႔ အလႉလုပ္သည့္ အခါတိုင္း ၀ယ္ေနက် ဂႏၶမာဆိုင္တြင္ သြားေရာက္စံုစမ္းပါ၏။ လက္ႏိွပ္စက္က ႏွစ္သိန္းခဲြ၊ စာကူးစက္က ငါးသိန္းခဲြ ဟု ေျပာပါသည္။ ဆိုင္ကလည္း က်ြန္ေတာ္တို႔ လႉဘို႔၀ယ္မွန္း သိသည္ႏွင့္ အိုလံပီယာ ေကာင္းေသာစက္မ်ားကို ေပးလိုက္မည္။ သို႔ေသာ္ ေဆးျပန္မႈတ္ခ်င္ေသး၍ ဗုဒၶဟူးေန႔မွ လာရန္ ေျပာလိုက္သည္ ဆို၏။ ထို႔ျပင္ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔မွ လႉဒါန္းသည္ ဆိုေသာ စာတမ္းပါ ထိုးေပးမည္ ဟုလည္း သိရပါသည္။ စက္မ်ားပို႔ရန္ ကိုမူ ဘုန္းႀကီးက တာ၀န္ယူမည္ ျဖစ္ပါ၏။ ဆရာမႀကီးေတာ့ အေတာ့္ကို ၀မ္းသာရွာလိမ့္မယ္ ေဟ့ ဟု မမက ေျပာပါ သည္။ ဆရာမႀကီး ၀မ္းသာတာကေနာက္၊ သူတို႔လိုအပ္ေနတာကို လႉလိုက္ရျခင္းအတြက္ က်ြန္ေတာ္ ၀မ္းသာတာက အရင္ ျဖစ္ပါသည္။)
ေ၀ၿပီးၿပီးခ်င္း ဘုန္းႀကီးကို သကၤန္းေတြကပ္ၾကတယ္။ အားလံုးၿပီးလို႔ ျပန္လာေတာ့ ၉ နာရီေက်ာ္။ လမ္းမွာ ကန္႔ေကာ္တစ္ေထာင္ ေက်ာင္းကို၀င္ၾကတယ္။ သူတို႔ဓါတ္လံုးလိုခ်င္လို႔တဲ့။ ဘာမွမဆန္းပါဘူးဟယ္။ သူတို႔ေပးလို႔သာ ငါ ယူထားလိုက္တာပါ။ သူတို႔ဓါတ္လံုးက ကိုယ့္ ကံဉာဏ္ ၀ီရိယေလာက္ စြမ္းပါ့မလား။ ပန္းထိမ္ဆိုင္မွာ အပ္လိုက္ရင္ ရပါ့။ အဲဒီမွာတင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားတယ္။ အဲဒီကေန ဆက္ျပန္လာေတာ့ ဘိုကေလးကို ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေလာက္ေရာက္။ ဘိုကေလးမွာပဲ ေန႔လည္စာ ထမင္းစားၾကတယ္ေပါ့။ စားေသာက္ၿပီး နာရီျပန္ ၁ ခ်က္တီးေလာက္မွာ ဆက္ထြက္လာခဲ့ၾက တယ္။
လပြတၱာမွာတံုးက စခန္းေတြမွာ ေသာက္ေရသန္႔စံနစ္ေတြ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ UNDP လိုအဖဲြ႔ေတြန႔ဲ နယ္စည္းမျခား ဆရာ၀န္မ်ားအဖဲြ႔ေတြကလည္း ေဆးေတြေ၀၊ ေဆးကုေပး စသျဖင့္ လုပ္ၾကတယ္။ လပြတၱာမွာ အိမ္ငွားထားၿပီး အလွည့္နဲ႔ ရြာေတြကို ေဆးထြက္ၿပီး ကုေပးၾကတယ္။ အခု ဘိုကေလးမွာလည္း အဲဒါမိ်ဳးေတြ ေတြ႔ရတယ္။
ဖ်ာပံုေရာက္ေတာ့ ည ၈ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ အဲဒီမွာပဲ ညစာစားလိုက္ၾကတယ္။ အျပန္က်ေတာ့ မအူပင္လမ္းက ၾကမ္းလြန္းလို႔ အဲဒီလမ္းအစား ေဒးဒရဲ၊ ကြမ္းျခံကုန္းဘက္က လွည့္ျပန္တယ္။ အဲဒီဘက္က လမ္းနည္းနည္းေကာင္းတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကားသမားေလးက သူတစ္ေယာက္ထဲ အလွည့္မရိွပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေမာင္းလာရေတာ့ ပင္ကလည္း ပင္ပန္းျပန္၊ ညဥ့္ကလည္း နက္လာျပန္၊ နားကလည္း မနားရဆိုေတာ့။ သူလည္း သူကိုယ္သူ ပါးေတြလိမ္ဆဲြလိုက္၊ ေခါင္းကို ေရေတြနဲ႔ေလာင္းလိုက္၊ လုပ္လာတာပဲ။ ေနာက္ၿပီး အနားမွာက ဘုန္းႀကီး။ စကားေျပာေဖာ္ကလည္း မရိွ။ အားလံုးကလည္း အိပ္ငိုက္လာတာ ဆိုေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ ဘယ္လိုမွ မဟန္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ည ၁ နာရီေလာက္လဲက်ေရာ၊ လိႈင္သာယာတံတား မေရာက္ခင္ေလးမွာ လမ္းေဘးရပ္ထားတဲ့ လမ္းႀကိတ္စက္ႀကီးကို တည့္တည့္ကို ၀င္တိုက္ေတာ့တာ ပဲေဟ့။ ကံႀကီးေပလို႔ အကုန္ေသမကုန္တယ္။ ကားကလည္း ေျဖးေျဖးေလးေမာင္းလာလို႔ ေတာ္ေတာ့တယ္။ မေသလို႔ ေတြ႔ရ ေမ့ႏိုင္ပါရိုးလား ျဖစ္ကေရာ။
တို႔လည္း ကားသမားေလးေရာ၊ ဘုန္းႀကီးေရာ၊ ကားေရာထားခဲ့ၿပီးျပန္ခဲ့ၾကတာ အိမ္ကို နာရီျပန္ ႏွစ္ခ်က္တီး ေက်ာ္မွ ျပန္ေရာက္ေတာ့တယ္။ သြားခဲ့သမွ် ဒီခရီးကေတာ့ တကယ့္ကို အမွတ္တရပဲေဟ့။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ သူတို႔ျပန္ ေျပာျပတာ၊ ကားသမားေလးက မိုးလင္းရင္ ရဲေတြနဲ႔ ဇယားရႈပ္ေတာ့မွာမို႔ ညတြင္းခ်င္းပဲ ကားကို ရန္ကုန္ျပန္ဆဲြလာရ တယ္ တဲ့။ သူလည္း ကားငွားလို႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ျပင္ရတဲ့စရိတ္နဲ႔ ကိုက္မွ ကိုက္ပါ့မလားမသိဘူး ဆိုၿပီး ဘုန္းႀကီးေျပာတာ နဲ႔ ငါလည္း သူ႔ကို သံုးေသာင္း ထပ္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ တို႔က ပထမဘုန္းႀကီးက သူ႔ဒါယိကာ ကားနဲ႔သြားမယ္ ဆိုေတာ့ အလႉေငြအားလံုးကုိ ပစၥည္းေတြ ၀ယ္ပစ္လိုက္ တာေပါ့။ သြားခါနီး ည က်မွ ဘုန္းႀကီးက ကားမဆန္႔ေတာ့လို႔ ငွားပါဆိုေတာ့ ကားငွားခ ငါပဲ စိုက္လိုက္ရတယ္။ နင္တို႔ ျပန္ေပးေတာ့လည္း ေကာင္းတာေပါ့။ မေပးေတာ့လည္း ငါတို႔အလႉပဲ သေဘာထားရေတာ့မွာေပါ့။ (စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား အဖဲြ႔ ရံပံုေငြတြင္လည္း ရံပံုေငြလက္က်န္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရိွေသးရာ ထိုရန္ပံုေငြမ်ားမွာ စ စုစဥ္ကတည္းက လမ္းစရိတ္ အပါအ၀င္ အေထြေထြအသံုးစရိတ္မ်ား အတြက္ျဖစ္သျဖင့္ က်ြန္ေတာ္က ကားငွားခကို ထိုအထဲမွ ထုတ္ယူသံုးစဲြ လိုက္ပါသည္။)(မဟုတ္ပါက ဆံထံုးလည္းစိုက္ရ၊ ဆီလည္းစိုက္ရ ဆိုလွ်င္ သိပ္တြက္ေျခ မကိုက္ပါ။)