နာဂစ္ေလေဘးဒုကၡသည္မ်ားအတြက္ သြားေရာက္လွဴဒါန္းျခင္းမွတ္တမ္းမ်ား အမွတ္ (၂)
နိဒါန္း
က်ြန္ေတာ့္မွာ လုပ္စရာကိုင္စရာ၊ ဖတ္စရာ၊ ေရးစရာမ်ားျဖင့္ အေတာ္မအားလပ္ႏုိင္ေအာင္ ရိွပါသျဖင့္ နာဂစ္ ဒုကၡ သည္မ်ားအား သြားေရာက္လွဴဒါန္းျခင္း မွတ္တမ္းမ်ားကို ေတး သာထားၿပီး ေရးခန္းသို႔ မေရာက္ခဲ့ပါ။ ယခု အျခားကိစၥ မ်ားကို ေခတၱရပ္ထားၿပီး နာဂစ္အတြက္ ေရးရန္ အေၾကြးက်န္ေနသည္မ်ားကို ေရးလိုက္ပါ၏။ သိပ္ၾကာလွ်င္ ေမ့ကုန္မွာ စိုးရသည္။ ယခုေတာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေမ့ကုန္ၿပီ။ က်ြန္ေတာ္တို႔က သည္ဘက္က ပိုက္ဆံစုေပးရံုသာ တတ္ႏိုင္ၿပီး တကယ္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ သြားေရာက္လွဴဒါန္းသူမ်ားမွာ က်ြန္ေတာ့္ႏွမမ်ားျဖစ္သျဖင့္ က်ြန္ေတာ္က သူတို႔ေျပာျပ သမွ် ဖံုးထဲက နားေထာင္ၿပီး ျပန္ေရးရျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လုပ္ခဲ့သူမ်ားေလာက္ေတာ့ အေသးစိတ္ မက် ႏိုင္ပါ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လုပ္ခဲ့သူမ်ား ကေတာ့ မိမိတို႔ ဘာလုပ္ခဲ့သည္မ်ားကို အေသးစိတ္ မွတ္မိေနမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း တဆင့္ ျပန္နားေထာင္ရေသာ က်ြန္ေတာ့္အဖို႔ သူတို႔ေျပာသမွ် အားလံုးမွတ္မိဘို႔ မလြယ္လွပါ။ (လူခ်င္းေတြ႔ေမးရလွ်င္ ေတာ့ က်ြန္ေတာ္ က အသံသြင္းထားေလ့ရိွပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဖံုးႏွင့္ေျပာတာက်ေတာ့ အသံသြင္းဘို႔ သိပ္မလြယ္လွပါ)။
တကယ္လုပ္သည့္အခါတြင္လည္း ေျပာသေလာက္ မလြယ္လွပါ။ အခက္အခဲ မိ်ဳးစံုႏွင့္ ေတြ႔ရပါသည္။ ရာသီဥတု မေကာင္းတာက အစ၊ လမ္းမေကာင္းတာ အလယ္၊ ဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲတာ အဆံုး။ ကိုယ္တိုင္လုပ္သည့္အခါက်မွ သည္ ဒုကၡသုကၡမ်ားကို သိႏိုင္မည္။ ပါးစပ္ႏွင့္ေျပာေနရံုမွ်ျဖင့္ နားမလည္ႏိုင္။
ေနာက္ၿပီး လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း ေတြ႔လာရသည္မွာ လႉဒါန္းျခင္း၏ ေဘးထြက္ ဆိုးက်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ သူမ်ားလာလႉတာ အေခ်ာင္ စားေနရေသာအခါ အလုပ္မလုပ္ခ်င္ၾကေတာ့ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ အလုပ္လုပ္ဘို႔ လယ္သမားမ်ားက လာငွားေသာ အခါတြင္ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ပညာျပေနပါေတာ့၏။ လုပ္ခကို မတန္တဆ ေတာင္းလိုေတာင္း။ ဖင္နာတယ္၊ ရင္နာတယ္ ဆိုလိုဆို။ ေနာက္ၿပီး နင္တို႔ဟာ လုပ္ရမွ ငါတို႔စားရမွာ မွတ္လို႔၊ ငါတို႔အလုပ္မလုပ္လဲ အလႉရွင္ေတြ အၿမဲရိွေနတာပဲ ဟု ေျပာေသးသည္ ဆို၏။ မမ်ိဳးေျပာသည္ကို ဤကဲ့သို႔ ျပန္ၾကားရေသာအခါ က်ြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ တခါတခါ ေစတနာ ေတာင္ ပ်က္ပ်က္သြားပါသည္။ သို႔ေသာ္ လယ္မ်ားမထြက္ခင္ေတာ့ သူတို႔စားစရာရိွမည္မဟုတ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လႉၿမဲ လႉေနရဦးမည္ ျဖစ္ပါသည္။
သည္တစ္ေခါက္ မမတို႔ ျပင္စလူ သြားလွဴရာတြင္မေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဒုကၡမ်ားခဲ့ၾကပါသည္။ အဆိုးဆံုးက မိုးသည္းထန္စြာရြာသျဖင့္ လမ္းမ်ား သြားမရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ပ်က္ေနျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။ “ခိ်ဳင့္ႀကီးေတြ ဆိုတာဟယ္၊ တစ္ခုတစ္ခု ဒူးေလာက္၊ ခါးေလာက္ေတြ နက္ပါရဲ့” ဟု မမက ျပန္ေျပာျပပါသည္။ ထို႔ျပင္ “ငါတို႔မွာ ကံေကာင္းလို႔ မေသ တယ္။ အျပန္က်ေတာ့” ဟုလည္း သည္းထိတ္ရင္ဖိုဖြယ္မ်ားကို ေျပာပါေသး၏။ သူေရးေပးလိုက္ေသာ မွတ္တမ္းမ်ားႏွင့္ က်ြန္ေတာ္မွတ္မိသမွ် ေပါင္းစပ္ကာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ေရးလိုက္ပါ၏။
က်ြန္ေတာ္တို႔ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ မွ ေကာက္ခံရရိွေငြမ်ားအပါအ၀င္ အျခားအလွဴရွင္မ်ား၏ အလွဴေငြ အားလံုးကို ဧရာ၀တီတိုင္းမွ နာဂစ္ဒါဏ္ခံ ေဒသမ်ားသို႔ စားစရာ၊ ေသာက္စရာ၊ အ၀တ္အထည္၊ အိမ္ေဆာက္ပစၥည္း၊ ငါးပိငါးေျခာက္မွ အစ၊ အိုးခြက္ ပန္းကန္၊ ဒါး၊ ေရဒီယို၊ ျမန္မာေဆး၀ါး၊ လက္ႏိွပ္ဓါတ္မီး အလယ္၊ ဖေယာင္းတိုင္၊ မီးျခစ္၊ စိပ္ပုတီး၊ ဘုရားရိွခိုးစာအုပ္ အဆံုး ၀ယ္ျခမ္းကာ ေစတနာ ဗလပြႏွင့္ သြားေရာက္ လွဴဒါန္းခဲ့ၾကပါသည္။
မုန္တိုင္းက်ၿပီေဟ့ ဆိုသည္ႏွင့္ ထို ဒုကၡသည္မ်ားအတြက္ ဘာလုပ္ေပးရင္ ေကာင္းမလဲ ဟု က်ြန္ေတာ့္မွာ ေခါင္းေျခာက္ေအာင္ စဥ္းစားလွ်က္ အင္တာနက္သတင္းမ်ားကို ဖတ္ရႈ စနည္းနာရင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ တုိင္ပင္ကာ အလွဴေငြမ်ားကို က်ြန္ေတာ္တို႔ တတ္စြမ္းသေရြ႔ လိုက္လံေကာက္ခံ ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ အစားအစာ ကို ပထမ ဦးစားေပး၊ အ၀တ္အထည္ ႏွင့္ အိုးခြက္ပန္းကန္ မ်ားကို ဒုတိယ ဦးစားေပး၊ ေနာက္ဆံုးမွ အိမ္ေဆာက္ဖို႔ႏွင့္ သက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္း ကိရိယာမ်ား၊ ေက်ာင္း အေဆာက္အဦးမ်ား ေထာက္ပံ့ေပးေရး စသျဖင့္ အစီအစဥ္မ်ား ခ်မွတ္လွဴဒါန္းခဲ့ပါ၏။
မုန္တိုင္းက်ၿပီးစ ေသြးပူေနတံုးေတာ့ အလွဴေငြ ေကာက္ခံရတာေကာင္းပါ၏။ ႏိုင္ငံတကာကလည္း အာရံုစိုက္ ေနခ်ိန္ဆိုေတာ ကိုယ့့္ ျမန္မာလူမိ်ဳးမ်ားသာမက ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားကိုပါ ေကာက္ခံ လို႔ အဆင္ေျပ ပါသည္။ သို႔ေသာ္ မုန္တိုင္းကာလ လြန္ေျမာက္ၿပီး တစ္လေလာက္ ၾကာသြားေတာ့ အားလံုး ေသြးေအးသြားၿပီ ျဖစ္ရာ အလွဴေငြ ေကာက္ရ တာ အရင္ကေလာက္ တာမသြားေတာ့ပါ။ မုန္တိုင္းက်အၿပီး တစ္လေလာက္အၾကာ ဒုတိယအသုတ္အေနႏွင့္ က်ြန္ေတာ္ အလွဴေငြမ်ားလိုက္လံ ေကာက္ခံေတာ့ က်ြန္ေတာ္ႏွင့္ အလုပ္ အတူတူလုပ္ေနသူ ေဟာ္လန္မွ လူႀကီး တစ္ေယာက္ကို သြား အလွဴခံေသာအခါ ဘာေျပာလႊတ္သည္ ထင္ပါသနည္း။
“ဟိုတစ္ခါ ငါ လွဴၿပီးၿပီပဲကြ၊ မင္းကို အပတ္တိုင္း လတိုင္း လွဴဘို႔ရာ ငါ့မွာ တာ၀န္မရိွဘူး” - ဟူ၏။ က်ြန္ေတာ့္မွာ အေတာ္ေလး ေအာင့္သြားပါသည္။ ကိုင္း၊ အလွဴခံခ်င္အံုးဟ ဟုလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ဆံုးမ ရပါ၏။ သူေျပာတာေရာ မမွန္ပါလား။ လွဴတယ္ဆိုတာ ေစတနာ၏ အလုပ္ ျဖစ္ပါသည္။ တာ၀န္ ၀တၱရားႏွင့္ ဘာမ်ားဆိုင္ပါသနည္း။ (သူတို႔အေနာက္တိုင္းကလူေတြအဖို႔ ဆိုင္လွ်င္ေတာ့လည္း မေျပာတတ္ပါ။)
သူရို႔လို ႏိုင္ငံျခားသားမေျပာႏွင့္၊ ကိုယ့္ဗမာ အခ်င္းခ်င္းေတာင္ အလွဴခံလို႔ မရပါ။ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနသူ မ်ားပါသည္။ သူမလွဴခ်င္မွန္းသိလွ်င္ ကိုယ္ကလည္း အလိုက္တသိႏွင့္ အသာေလး ေနာက္ဆုတ္ရပါ၏။
ဘာပဲေျပာေျပာ ပထမတစ္သုတ္ေတာ့ အေတာ္ေလး ထည့္၀င္လွဴဒါန္းၾကပါ၏။ က်ြန္ေတာ္၊ ကိုႏြယ္၀င္း၊ ကိုျမင့္သိန္း တို႔ စုတာ စင္ကာပူေဒၚလာ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ရပါသည္။ သိပ္မမ်ားလွေပမင့္ သိပ္နည္းလွေသာ ပိုက္ဆံ ေတာ့ မဟုတ္ပါ။
ထိုေကာက္ခံရရိွေငြမ်ားကို ရန္ကုန္မွ က်ြန္ေတာ့္အစ္မႀကီးထံပို႔ကာ အ၀တ္အထည္၊ စားစရာမ်ား စသျဖင့္ လိုအပ္သည္မ်ားကို ၀ယ္ျခမ္းကာ ေျမာင္းျမရိွ ဒုကၡသည္ စခန္းမ်ားသို႔ သြားေရာက္ လွဴဒါန္းခဲ့ၾက ပါ၏။ ထိုသို႔လွဴဒါန္းရာ တြင္ အဓိက ကူညီသူမ်ားမွာ မဂၤလာေစ်းမွ မမိ်ဳးမိ်ဳးႏွင့္ အဖဲြ႔ ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔ မွာက ေငြအင္အား၊ လူအင္အား၊ ပစၥည္းအင္အား ေတာင့္တင္းသျဖင့္ သူတို႔ကူညီေပလို႔သာ က်ြန္ေတာ္တို႔ ေခ်ာေခ်ာ ေမာေမာ လွဴဒါန္းႏိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ သို႔အတြက္ မမိ်ဳးမိ်ဳးတို႔အဖဲြ႔ကို အထူးေက်းဇူးတင္ရိွပါေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား။
ေအးၿငိမ္း
၁၅-၀၉-၂၀၀၈
ေကာ့မႉးသို႔ သြားေရာက္လွဴဒါန္းၾကျခင္း (၂၆-၀၆-၂၀၀၈)
ဇြန္လလယ္ေလာက္တြင္ က်ြန္ေတာ္ မမႏွင့္ ဖံုးေျပာစဥ္ သူက တြံေတးႏွင့္ ကြမ္းျခံကုန္းဘက္တြင္ အစာေရစာ မ်ားျပတ္လပ္ေနသည္ဟု သတင္းရေၾကာင္း၊ တံြေတးဘက္မွ လူႀကီးသံုးေလးဦး စားစရာမရိွသျဖင့္ ဆန္လာၿပီး အလွဴခံ ေၾကာင္း၊ ထမင္းခ်က္မစားရေတာင္ ဆန္ျပဳတ္ေလာက္ကေလး ျပဳတ္ေသာက္ရေတာင္ ေတာ္ပါၿပီ ဟု ေျပာသည္ဆိုသျဖင့္ က်ြန္ေတာ့္မွာ ဘယ္လိုခံစားလိုက္ရမွန္းပင္ မသိပါ။ သို႔ႏွင့္ က်ြန္ေတာ္က ကိုယ္ႏွင့္ နီးစပ္ရာသူငယ္ခ်င္းမ်ားသို႔ အတင္း လိုက္ အလွဴခံရျပန္ပါ၏။ ကိုေရခ်မ္းက သူတို႔အဖဲြ႔ေတြ ၿပီးခဲ့သည့္ အပတ္ကမွ ... ဆရာေတာ္ (ဘဲြ႔မမွတ္မိေတာ့ပါ) ကို လွဴလိုက္ၿပီးျဖစ္သျဖင့္ သိပ္မေသခ်ာေၾကာင္း၊ သူ အတတ္ ႏိုင္ဆံုးစည္းရံုးပါမည့္အေၾကာင္း ေျပာပါ၏။ သို႔ေသာ္ တကယ္ အလႉခံေတာ့ သူ႔ဆီမွ ဆန္ ၁၈ အိတ္စာ ရပါသည္။ က်ြန္ေတာ္လည္း သူတို႔ထံမွ စာရင္းကို အပူတျပင္း ေတာင္းၿပီး သကာလ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအလွဴေငြ အပါအ၀င္ ရသမွ်အလွဴေငြကို သူတို႔ထံမွ ပိုက္ဆံ အေရာက္ေစာင့္ မေနေတာ့ပဲ လဲႊလိုက္ကာ မမကို တံြေတးသို႔ ခ်က္ျခင္း သြားခုိင္းလိုက္ပါ၏။ ထံုးစံအတိုင္း မမိ်ဳး တို႔ႏွင့္အတူ ျဖစ္ပါသည္။
အလွဴေငြ က်ပ္ ၁၈၁၆၅၆၀ ရၿပီး ရသမွ်အားလံုးကို ဆန္ခ်ည္း၀ယ္သြားရာ ဆန္အိတ္ ၁၀၀ ရပါ၏။ ဆန္မွာ အ၀ါေရာင္ေပါက္ေနၿပီး အတန္ငယ္ ညံ့သည္ ဟု ဆိုပါသည္။ က်ြန္ေတာ္က ေနာက္တစ္ခါ၀ယ္လွ်င္ ေကာင္းေသာဆန္ ၀ယ္သြားရန္ အၾကံေပးပါ၏။ ဆန္အိတ္ ၁၀၀ သာဆိုတယ္၊ ေ၀လိုက္ေတာ့ တစ္အိမ္ေထာင္ ကို သံုးျပည္စီပဲ ရတာဟဲ့ ဟု မမကေျပာပါ၏။ အလွဴကိစၥအတြက္ ဆန္အိတ္မ်ားသယ္ရာတြင္ တံြေတးမွ စက္ ေလွက အကူအညီေပးပါ၏။ က်ြန္ေတာ္ က မမကို သူရို႔လုပ္ခဲ့သည္မ်ားကို မွတ္တမ္းေရးခိုင္းထားရာ ေအာက္ပါ တို႔မွာ သူေရးေပးလိုက္ေသာ မွတ္တမ္းမ်ား ျဖစ္ပါ၏။
၂၆-၆-၂၀၀၈ (ေကာ့မႉးကို ေန႔ခ်င္းျပန္သြားခဲ့တဲ့ခရီး)
စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ က နင္ပို႔လိုက္တဲ့ ၁၈ သိန္းေက်ာ္ရယ္၊ မခင္သိန္းညြန္႔ က သပ္သပ္လႉတာ တစ္သိန္း ရယ္၊ အရင္ ၀ိသာခါေက်ာင္းက က်န္တာ ၃၇၅၀၀၀ ရယ္ ေပါင္း ၂၂ သိန္းခဲြေက်ာ္ အလႉေငြ လက္ထဲမွာ ရိွတယ္ေပါ့။ လပြတၱာက ရြာေတြက ခရီးလည္းေ၀းတယ္။ လႉရမဲ့ရြာေတြလည္း မ်ားတယ္။ လူအေသအေပ်ာက္လည္း မ်ားတယ္ ဆိုေတာ့ သူ႔ဘို႔ မ်ားမ်ားခ်န္ထားၿပီး ေကာ့မႉးဘို႔ ၂၇၅၀၀၀ လပြတၱာဘို႔ သိန္း ၂၀ စသျဖင့္ ခဲြလိုက္တယ္။ တြံေတးက ဆန္ျပတ္ေနတဲ့သူေတြအတြက္ ဒီမွာ ငါတို႔ လိုက္ၿပီးအလွဴခံတာ ေဒၚအိုင္းရစ္က ဆန္ တစ္အိတ္၊ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မမ က တစ္အိတ္၊ အန္တီၿပံဳးတို႔က တစ္အိတ္၊ ဦးသန္းေအာင္က တစ္အိတ္ ေပါင္း ေလးအိတ္ရတယ္။ ေကာ့မႉးကိုေတာ့ ငါနဲ႔ ျမတ္ထားနဲ႔ သြားလိုက္တယ္။
မ်ိဳးမ်ိဳးတို႔အိမ္က ကားက ေန႔လည္စာအတြက္ ဒန္ေပါက္ သြား၀ယ္ရင္း ငါတို႔ကိုလာေခၚလို႔ မနက္ ငါးနာရီ ေလာက္ မ်ိဳးမ်ိဳးတို႔အိမ္ကိုသြားၾကၿပီး အဲဒီကေနမွ မနက္ ၆ နာရီေလာက္မွာ အစ္မႀကီးေဒၚလွစိန္တို႔အိမ္မွာ မံု႔ဟင္းခါး စားၾကတယ္။ မနက္ ၇ နာရီေလာက္မွ ရန္ကုန္က ထြက္ျဖစ္ၾကတယ္။ ေကာ့မႉးက သြားရမဲ့ခရီးက လည္းနီးတယ္။ ေ၀ရမဲ့ ပစၥည္းကလည္း နည္းၿပီး အမယ္သိပ္မမ်ားေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ။
ခုတစ္ေခါက္သြားတာက မ်ိဳးမ်ိဳးတို႔အိမ္က ဒိုင္နာနဲ႔ သြားၾကတာ။ ငါရယ္၊ မ်ိဳးမ်ိဳးရယ္၊ မ်ိဳးမ်ိဳးအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ ရယ္၊ ေဆြေဆြရယ္၊ မေအးမိုးရယ္၊ F.M.I က မခင္မာၾကည္ရယ္၊ ကိုသူရရယ္၊ ေျခာက္ထပ္ႀကီးက ဘုန္းႀကီးရယ္၊ ျမတ္ ထားရယ္ ေပါ့။ ဒိုင္နာနဲ႔သြားရတာကို ငါေတာ့ ပိုသေဘာက်တယ္။ အကုန္လံုးစုထိုင္ၿပီး သြားရတာဆိုေတာ့ စကားေျပာ လိုက္ ရီလိုက္ ေမာလိုက္နဲ႔ ပိုၿပီးအဆင္ေျပတယ္။ မီနီဘတ္စ္ နဲ႔က်ေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ခံုဆိုေတာ့ စကားေျပာရတာ အဆင္မေျပဘူး။ ခါတိုင္းဆို အစ္မႀကီး ေဒၚလွစိန္ အၿမဲပါေနက်။ ခုတစ္ေခါက္ေတာ့ သူ တရားစခန္း၀င္ေနတာနဲ႔ မလိုက္ ျဖစ္ဘူး။ အဲဒီအစ္မႀကီးဆို သိပ္က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ၾကားက သြားတဲ့အေခါက္တိုင္း သူလိုက္တယ္။ ေငြအားေရာ၊ လူအားေရာ၊ တကယ့္ကို အားတက္သေရာပဲေဟ့။ ပစၥည္းေ၀တာတို႔ဘာတို႔မွာလည္း သူ ေတာက္ေလွ်ာက္ ၀င္လုပ္တာပဲ။
ေကာ့မႉးေရာက္ေတာ့ ၈ နာရီခဲြ။ ေကာ့မႉးမွာ ဆန္ေ၀မဲ့ရြာကလူေတြ လာႀကိဳေနတယ္။ မ်ိဳးမ်ိဳးက တစ္ရက္ႀကိဳ သြားၿပီး ဆန္အိတ္ေတြ အရင္၀ယ္ႏွင့္၊ ေနာက္ၿပီး ေနာက္ေန႔ ငါတို႔လာေတာ့ အဆင္သင့္ေ၀ႏိုင္ေအာင္လို႔ ႀကိဳစီစဥ္ထားႏွင့္ တာ။ ေကာ့မႉးကေန ရြာကို စက္ေလွနဲ႔ တစ္နာရီေလာက္ေမာင္းရတယ္။ လမ္းမွေတြ႔တဲ့ရြာက လူေတြကိုလည္း ေ၀သြား တာေပါ့။ မ်ိဳးမ်ိဳးက လံုခ်ည္ေတြ၊ အက်ႌ ေတြသယ္လာလို႔ အဲဒီအထည္ေတြရယ္၊ ေနာက္ၿပီး ပိုက္ဆံလည္းထည့္ေ၀တယ္။
တို႔ဆန္သြားေ၀တဲ့ ရြာနာမည္က ေညာင္ပင္သာရြာတဲ့။ တို႔လည္း အခိ်န္ဆဲြမေနပဲ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဆန္အိတ္ ေတြထားတဲ့ အိမ္မွာ ေ၀ဘို႔ လုပ္ၾကတယ္။ ဆန္က တစ္အိတ္ကို ၁၂၀၀၀ ေစ်း၀ယ္ရတယ္။ ဆန္၀ါေတြပါတယ္။ သိပ္မေကာင္းလွဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီဆန္ေတြပဲ ရိွတယ္တဲ့။ လိုေသးလို႔ ေနာက္ထပ္ နည္းနည္းေလာက္ ထပ္၀ယ္ခ်င္ေသး တာေတာင္ ၀ယ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ခဲြလိုက္ေတာ့ အိမ္ေထာင္စု တစ္ခုကို သံုးျပည္က်စီရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ရသေလာက္ပဲ အိမ္ေထာင္စုအားလံုးကို ေ၀ေပးလိုက္တာေပါ့။ အိမ္ေထာင္စု တစ္ခုကို ေ၀ပံုက်တစ္စု ရတာေပါ့ဟယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔က်ေတာ့ အိမ္ေထာင္စု စာရင္းတစ္ခုထဲမွာ အိမ္ေထာင္စု ႏွစ္ခုေနၾကေတာ့ သူတို႔ဘို႔ မရရေကာင္းလားလို႔ ရန္ေတြျဖစ္ၾကလို႔ေဟ့။ ျဖစ္ပံုက အဲဒီမိသားစုမွာ အိမ္ေထာင္က်သြားတဲ့သားက အိမ္မခဲြပဲ သူ႔မိဘမ်ားအိမ္မွာပဲ ေပါင္းေနတယ္။ ဒီေတာ့ ရပ္ရြာက အလႉေငြစုတဲ့အခါျဖစ္ေစ ရပ္ရြာအေရးေတြမွာ သူတို႔က အနပ္တင္ၿပီး မိသားစု ႏွစ္စုစာေတာ့မလုပ္ပဲ ဘာ အခု ရစရာရိွမွ မိသားစုႏွစ္ခုစာ လုိခ်င္လို႔ ျဖစ္မလဲ စသျဖင့္ေပါ့ဟယ္။ ရြာလူႀကီးကေတာ့ အိမ္ေထာင္စု စာရင္းေပါက္တဲ့အတိုင္း ေ၀တာ ေပါ့။ အဲဒါ သူတို႔မရလို႔ဆိုၿပီး ရန္လုပ္တာ။ ထားပါေတာ့။
ရြာကစာသင္ေက်ာင္းကလည္း အကုန္ ဘာမွမက်န္ေအာင္ ၿပိဳပ်က္သြားေတာ့ စာသင္စရာေနရာမရိွဘူး။ အိမ္ေတြမွာပဲ ခဲြသင္ေနၾကရတယ္။ သူငယ္တန္းက တစ္အိမ္၊ ၄ တန္းက တစ္အိမ္၊ ၅ တန္းက တစ္အိမ္ စသျဖင့္ေပါ့။ ၆ တန္းနဲ႔ ၇ တန္းကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ဇရပ္မွာ သင္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ လယ္ေတြၿပီးၾကၿပီလား လို႔ေမးၾကည့္ေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ား မၿပီးၾကေသးဘူး။ အနည္းအက်ဥ္းပဲ ၿပီးေသးတယ္။ လယ္သမားေတြကို တစ္ေယာက္ကို မိ်ဳးစပါး ၄ တင္းခဲြ ေပးတယ္တဲ့။ ေပါက္တာေပါက္၊ မေပါက္တာမေပါက္ပဲလို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီရြာေတြက်ေတာ့ ပင္လယ္နဲ႔ နည္းနည္း ေ၀းသြားလို႔ လူအေသအေပ်ာက္ေတာ့ သိပ္မရိွဘူး၊ တစ္ေယာက္ပဲေသတယ္ လို႔ေျပာတယ္။ အိမ္ေတြေတာ့ အကုန္ ပ်က္စီးကုန္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျပန္ေဆာက္ၿပီးကုန္ၾကၿပီ။ ေနလို႔ရရံုေပါ့။
ဒို႔ေတြ ေလေဘးသြားလႉတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္ စားၾကရတာေပါ့။ အႏို႔ သူတို႔မွာလည္း ကိုယ့္ေက်ြးဘို႔ ေနေနသာ သူတို႔ေတာင္မွ စားစရာမရိွတာ။ ႏို႔ေပမဲ့ အဲဒီရြာမွာေတာ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးေတြနဲ႔ လာပို႔ၾကတယ္ ဟဲ့။ ဒို႔လည္း အဲဒီထမင္းေတြပဲ စားလိုက္ၾကတယ္။ ေအာင္မယ္၊ စားလို႔အရမ္းေကာင္းတယ္ဟဲ့။ ဒို႔ရြာေတြဘက္က ခ်က္သလိုမိ်ဳး။ ဒို႔မွာ ေန႔လည္စာဘို႔ ဒန္ေပါက္ေတြပါလာတယ္။ အျပန္မွ စားမယ္ဆိုၿပီး ကားေပၚမွာ ထားခဲ့ၾကတာ။ အဲဒီရြာမွာ စားလိုက္ၾက ေတာ့ ဒန္ေပါက္ထုပ္ေတြ မစားျဖစ္ေတာ့ဘူး ေပါ့။
ဆန္အားလံုးေ၀ၿပီးေတာ့ ၁၀ နာရီခဲြေနၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ ေကာ့မႉးကို ျပန္လာၾကတယ္။ အဲဒီကမွ ငွက္ေအာ္စမ္း ကို သြား။ ငွက္ေအာ္စမ္းမွာ ကားထားခဲ့ၿပီး ေညာင္တုန္းဆိုတဲ့ရြာကို ေထာ္လာဂ်ီနဲ႔ ဆက္သြားၾကတယ္။ အဲဒီရြာက လာႀကိဳ ေနတာ။ ဆန္ကေတာ့ အရင္ရက္က မ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳလာၿပီး ၀ယ္ထားခဲ့တယ္။ လမ္းကလည္း ဆိုးလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ လမ္းမွာ ေထာ္လာဂ်ီ နစ္ေနရင္ တို႔က ေျခလ်င္ဆင္းေလွ်ာက္၊ ေထာ္လာဂ်ီကို ၀ိုင္းတြန္း။ လမ္းက ေျမနီလမ္း။ တို႔ရြာက ေန ထံုးေပၚတို႔၊ က်ီးပင္တို႔ဘက္ကိုသြားတဲ့ ေက်ာ(ကုန္းျပင္ျမင့္)ေပၚကလမ္းမိ်ဳးေတြ။ ခ်ိဳင့္ေတြ ခြက္ေတြနဲ႔။ အဲဒီရြာက လူေတြက အဲဒီေက်ာေပၚက ၀ါးပိုး၀ါးတို႔၊ သိုက္၀ါးတို႔ကို ခုတ္။ လက္တြန္းလွည္းေပၚတင္ၿပီး လူအားနဲ႔ ဆဲြၾကတယ္။ အရမ္း ပင္ပန္းတာေပါ့ဟယ္။ လက္တြန္းလွည္းတစ္စီးကို တို႔ဆီက ၀ါးေဖာင္ႏွစ္ေဖာင္စာေလာက္(၀ါးအလံုး ငါးဆယ္ခန္႔) ရိွတယ္။
ရြာကို ေန႔ခင္း ၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္ေရာက္ၾကတယ္။ ဆန္ထုပ္ေတြက အဆင္သင့္ဆိုေတာ့ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပဲ ဆန္ေတြ ေ၀လိုက္ၾကတယ္။ ဆန္ေ၀ၿပီးေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းက ဘုန္းႀကီးဆီမွာ (ကပိၸယကေျပာတာနဲ႔) လက္ဖဲြ႔ေတြ ေတာင္းၾကတယ္။ ငါလဲ ေပးေတာ့ ယူထားလိုက္တာေပါ့။ ညေနစာအတြက္ကေတာ့ မနက္က မစားျဖစ္လိုက္တဲ့ ဒန္ေပါက္ ေတြ ရိွေသးတာနဲ႔ စားလိုက္ၾကၿပီး ညေန ၅ နာရီေလာက္မွာ ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္ကို ည ၈နာရီခဲြေလာက္ ျပန္ေရာက္ တယ္။ ဒီခရီးကေတာ့ ရာသီဥတုကလည္းေကာင္း၊ လမ္းကလည္း သိပ္မဆိုးလို႔ အေတာ္အဆင္ေျပတယ္၊ သိပ္ မပင္ပန္း ဘူး ဆိုရမယ္။
ေညာင္တုန္းေက်းရြာ ဆန္ ၅၀ အိတ္ x ၁၂၀၀၀ = ၆၀၀၀၀၀
ေညာင္ပင္သာေက်းရြာ ဆန္ ၄၇ အိတ္ x ၁၁၀၀၀ = ၅၁၇၀၀၀
စုစုေပါင္း = ၁၁၁၇၀၀၀ က်ပ္
အေသးစိတ္ စာရင္းကို မူရင္းစာရင္း၌ သပ္သပ္ၾကည့္ပါရန္။
(အလႉေငြအားလံုးကို ဆန္အိတ္၀ယ္ရာ၌သံုးၿပီး အသံုးစရိတ္မ်ားကို မိမိတို႔ဘာသာ က်ခံပါသည္။)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment