Thursday, September 18, 2008
05-08-2008(Mawlamyinegyun Trip)
၀၅-၀၈-၂၀၀၈ (ေမာ္လၿမိဳင္က်ြန္းၿမိဳ႔နယ္၊ မိတ္သလင္ကုန္းေက်းရြာ) သို႔ သြားေရာက္လႉဒါန္းခဲ့ေသာ မွတ္တမ္း
ငါတို႔ အရင္တစ္ေခါက္ ေမလတံုးက ဖ်ာပံုကို သြားလႉဘို႔လို႔ ငါးေျခာက္ေတြေၾကာ္ေတာ့ ထန္းတစ္ပင္ေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ဦးသုဇာတက သူ႔ေက်ာင္းမွာ လာေၾကာ္ဘို႔ ေဒၚခင္ေအးမူကတဆင့္ ေျပာခိုင္းတာ မွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား။ သူ႔ေက်ာင္းမွာက ေရမီးအားလံုးျပည့္စံုတယ္၊ လူအင္အားလည္း သူစုေပးမယ္ ဆိုတာ။ အဲဒီတံုးက စကားစပ္ရင္းနဲ႔ ဘုန္းႀကီးကေျပာတယ္။ သူတို႔ရြာက လူေတာ့မေသဘူး။ ဒါေပမဲ့ ရြာလံုးက်ြတ္ ပ်က္စီးသြားတယ္။ ဘာမွမက်န္ခဲ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ရြာမွာ အေရးတႀကီး ေရေသာက္စရာလိုေနတာနဲ႔ သူက သူ႔မွာရိွတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ပဲ အ၀ီစိတြင္း (လက္ႏိွပ္တြင္း) သြားတူးေပးလိုက္တယ္ လို႔ေျပာတယ္။
သူက သူတို႔ရြာက တဲြဘက္အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကရြာ ၁၅ ရြာေလာက္က ကေလးေတြ ေက်ာင္းလာတက္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းမွာ မုန္တိုင္းတိုက္လို႔ ပ်က္စီးသြားတယ္။ ခုေတာ့ ျဖစ္သလို စာသင္ေနၾကရတယ္။ ေက်ာင္းအေနနဲ႔ေတာ့ အကုန္လိုတာပဲ။ ကေလးေတြအတြက္ စာအုပ္တို႔၊ ခဲတံတို႔ကစ မရိွဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါ ျဖစ္ႏိုင္ ရင္ ကူညီပါအံုး လို႔ ေျပာလာေတာ့ ငါလည္း နင့္ကိုလွမ္းအေၾကာင္းၾကားရတာပဲ။ နင္က စားဘို႔ေသာက္ဖို႔ ဆန္လည္း လႉခ်င္တယ္၊ ေရတြင္းလည္း လႉခ်င္တယ္။ ကေလးေတြအတြက္ စာအုပ္စာတမ္းေတြလည္း ၀ယ္ခ်င္တယ္ ဆိုေတာ့ ငါ ဘုန္းႀကီးကို ျပန္ေလွ်ာက္တယ္။
ဘုန္းႀကီးက ဆန္အတြက္ သူေမာ္က်ြန္းက သူ႔ဒါယိကာ ဆန္ဆိုင္ကိုလွမ္းမွာေပးမယ္။ ပိုက္ဆံကိုေတာ့ သူ႔ေက်ာင္းကဦးဇင္းက တာ၀န္ယူၿပီးလဲႊေပးမယ္။ အလႉအတြက္ ရြာကိုသြားဘို႔ သူ႔ဒါယိကာေတြကားကို စီစဥ္ေပးမယ္ တဲ့။ ဒီေတာ့ ငါတို႔တုိင္ပင္တယ္။ အလႉေငြက ၁၂ သိန္းပဲ ရတာဆိုေတာ့ ဘယ္လိုခဲြၾကမလဲေပါ့။ ေရတြင္းတူးဘို႔ တစ္သိန္း သံုးမယ္။ ေဒၚခင္ေအးမူနဲ႔ ငါနဲ႔ေပါင္းၿပီး တစ္တြင္းတူးေပးမယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆန္အိတ္ ၂၀ ၀ယ္မယ္။ တစ္အိတ္ကို ၁၆၀၀၀ ေစ်းတဲ့။ ေမာ္က်ြန္းကေန အဲဒီရြာကို ဆန္အိတ္ဘိုးေရာ၊ လုပ္အားခေရာ၊ ေမာ္ေတာ္ဘိုးေရာ အားလံုးေပါင္း ၃သိန္း၊ ၃ ေသာင္း၊ ၅ေထာင္ က်တယ္။ က်န္တာကို ကေလးေတြအတြက္ စာအုပ္၊ ပံုႏွိပ္စာအုပ္၊ ေဘာပင္၊ ခဲတံ၊ ခဲဖ်က္၊ ကြန္ပါဗူး၊
ေပတံ စတာေတြ၀ယ္တယ္။
ေက်ာင္းအတြက္ စာအုပ္နဲ႔ စာေရးကိရိယာေတြေတာ့ ငါနဲ႔ မူမူနဲ႔ သိမ္ႀကီးေစ်းမွာ ၀၄-၀၈-၂၀၀၈ ေန႔က သြား၀ယ္ တယ္။ ၅ ရက္ေန႔မွာသြားဘို႔ပဲ။ ငါ၀ယ္ထားတာ ဗလာစာအုပ္ကတင္ ဒါဇင္ ၄၀၀၊ ေနာက္ၿပီး မံု႔ေတြ ခိ်ဳခ်ဥ္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္ ဆိုေတာ့ ည ၁၀ နာရီေလာက္က်ေတာ့ ဘုန္းႀကီးက သူ႔ဒါယိကာကားကေတာ့ မဆန္႔ေတာ့ဘူး။ ကားတစ္စီး သပ္သပ္ငွားပါ လို႔ ဖံုးဆက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ငါလည္း ငါတို႔နဲ႔အတူတူလိုက္မဲ့ ဒို႔ရပ္ကြက္ထဲက ေပါင္ခ်ိန္ (သူက အရင္လႉတာေတြမွာကတည္းက ငါတို႔ကို အျမဲလာကူေနက်) ကို ကားသြားငွားခုိင္းရတယ္။ ငွားေတာ့ ကားခ ႏွစ္သိန္းခဲြ နဲ႔ တည့္တယ္။
၀၅-၀၈-၂၀၀၈ ေန႔က်ေတာ့ မနက္ ၂ နာရီ အိပ္ယာထ၊ ျပင္ဆင္ၿပီး ၃ နာရီခဲြမွာ ခရီးစထြက္ျဖစ္ၾကတယ္။ ခုတစ္ေခါက္ေတာ့ တျခားလူေတြ မပါဘူး။ ငါရယ္၊ ဂြမ္း(က်ြန္ေတာ့္ညီမ အငယ္ဆံုး) ရယ္၊ ျမတ္ထားရယ္၊ ေပါင္ခ်ိန္ရယ္၊ စုစုေပါင္း ေလးေယာက္။ ေအာင္မယ္ေလး၊ လိႈင္သာယာက စထြက္ၿပီဆိုကတည္းက ဆိုးလိုက္တဲ့ လမ္းဟာ၊ မေျပာပါနဲ႔ ေတာ့။ မိုးေရစားသြားလို႔ ျဖစ္ေနတဲ့ခ်ိဳင့္ႀကီးေတြဆိုတာ ဒူးေလာက္နက္တယ္။ မနည္းဆိုမွ မနည္းေရွာင္ေမာင္းရတယ္။ တခ်ိဳ႔ေနရာေတြဆို ေရွာင္စရာကိုေနရာမရိွဘူး။ ခ်ိဳင့္ထဲပဲ ျဖတ္ေမာင္းရတာပဲ။ မအူပင္ေရာက္ေတာ့လည္း ဆိုးတာပဲ။ ဖ်ာပံု နဲ႔ ဘိုကေလး ကေတာ့ ေျပာစရာ့ကို မရိွေတာ့ဘူး။ အဆိုးတကာ့ထိပ္ေခါင္။
လူေတြဆိုတာ ဟိုစကားပံုၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား။ စေကာထဲ ဇီးျဖဴသီးထည့္ လိွမ့္ထားသလို ဆိုတာ။ အဲဒီ ဇီးျဖဴသီးကမွ နည္းနည္းေတာ္အံုးမယ္။ ငါတို႔မွာ အထက္ေအာက္ေဆာင့္လိုက္၊ ေဘးဘယ္ညာ ယိမ္းလိုက္။ ေရွ႔ဘက္ ၀င္တိုးလိုက္၊ ေနာက္ဘက္ေရာက္သြားလိုက္။ ရင္ေခါင္းေတြလဲေအာင့္။ ေခါင္းေတြလည္းမူး။ တင္ပါးေတြဆိုတာ ႀကိမ္းလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ကားသမားေလးက ခပ္ငယ္ငယ္။ သူ႔ခမ်ာလည္း ထိန္းေတာ့ေမာင္းတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္ၾကမ္းေနတဲ့ လမ္းကို ဘယ္လိုလုပ္ ထိန္းေမာင္းလို႔ရမလဲ။ ေျဖးေျဖး ေျဖးေျဖးပဲ ေမာင္းရတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ဘိုကေလးကို ညေန ၅ နာရီေလာက္ ေရာက္သြားတယ္။ လူေတြဆိုတာလည္း ျငဳပ္ဆံုထဲ ထည့္ေထာင္းထားသလို ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ကို ေက်ေနၿပီ။ ပင္ပန္းလိုက္တာလည္း မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ဂြမ္းက အရမ္းေနေကာင္းလွတာ မဟုတ္ဘူး။ ေၾသာ္-သူလည္း လိုက္ၿပီးတို႔လႉတာ ၾကည့္ရေအာင္လို႔ တစ္ေခါက္တေလ ေခၚမိပါတယ္။ ငါ့ဟယ္၊ သူ႔ကို အားနာလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ဒို႔ကေတာ့ အရင္အေတြ႔အႀကံဳေတြနဲ႔ ထုသားေပသား က်ေနၿပီကိုး။
တို႔နဲ႔အတူတူသြားတဲ့ ဘုန္းႀကီးဒါယိကာကားက ေကာင္းလို႔ နည္းနည္းျမန္ျမန္ ေမာင္းလို႔ရေတာ့ သူတို႔က ဘိုကေလးကို အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနတာေပါ့။ တို႔ ဘိုကေလးကိုေရာက္သြားေတာ့ သူတို႔ ရြာမွာ ပစၥည္းေတြေ၀ၿပီး ျပန္ေတာင္ လာၿပီ။ တို႔ကားက လမ္းမွာ ဘီးေပါက္လို႔ လဲေနရေသးတာကိုး။ ဒါနဲ႔ ငါတို႔လည္း လာႀကိဳတဲ့ေမာ္ေတာ္နဲ႔လိုက္သြားတာ ဘိုကေလးကေန ညေန ၆ နာရီေလာက္ ဆက္ထြက္ၾကတယ္။ ရြာေရာက္ေတာ့ ည ၈ နာရီနဲ႔ ၁၅ မိနစ္။ တို႔လည္း ေရာက္ေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳး၊ အ၀တ္အစားေတြဘာေတြလဲ၊ ထမင္းစားၿပီး စကားစေန နည္းနည္းပါးပါးေျပာ။ ေနာက္ေတာ့ ပင္ပန္းတာနဲ႔ ည ၁၀ နာရီေလာက္မွာ အိပ္ယာ၀င္ၾကတယ္။
အဲဒီအိမ္က ေက်ာင္းဆရာ့အိမ္လို႔ ေျပာတယ္။ အိမ္က ကြမ္းသီးတိုင္ေတြ၊ ကြမ္းသီးသားေတြနဲ႔ ေဆာက္ထား တယ္။ အလႉရွင္ေတြလာလႉထားတဲ့ မိုးကာစေတြနဲ႔ မိုး၊ကာ ထားတယ္။ ဒို႔လည္း အလႉရွင္ေတြ လာေ၀ထားတဲ့ ေစာင္တို႔၊ ျခင္ေထာင္တို႔၊ ေခါင္အံုးတို႔နဲ႔ အိပ္ခဲ့ရတယ္။ အေတြ႔အႀကံဳသစ္ေပါ့ဟယ္။
မနက္ ၆ နာရီ အိပ္ယာကထ။ သူတို႔ေၾကာ္ထားတဲ့ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ မနက္စာစား။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ဆန္ကို အရင္ေ၀တယ္။ ဆန္ေ၀ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းကိုသြားၾကတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ကေလးေတြကို ဗလာစာအုပ္ အရင္ေ၀တယ္။ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြကို တစ္ေယာက္ တစ္ဒါဇင္စီ။ အလယ္တန္းေတြကို တစ္ေယာက္ ၆ အုပ္စီ။ မူလတန္းကေလးေတြကိုေတာ့ တစ္ေယာက္ကို ၃ အုပ္က်စီ ေ၀ေပးတယ္။ ၅တန္း ကေလးေတြကိုေတာ့ တစ္ေယာက္ ကြန္ပါဗူးတစ္ဗူးစီ ထည့္ေ၀တယ္။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအားလံုးကို တစ္ေယာက္ ေဘာပင္ ၃ ေခ်ာင္း၊ ခဲတံ ၃ ေခ်ာင္းက်စီ ေ၀ေပးလိုက္တယ္။ ပံုႏိွပ္စာအုပ္ကေတာ့ အားလံုးအတြက္ ေလာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ မရိွတဲ့ကေလး ေတြကို ၾကည့္ရႈ ေ၀ေပးလို႔ရေအာင္ ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြပဲ အပ္ထားခဲ့လိုက္တယ္။
သူတို႔ကေျပာတယ္။ ခုလို ကေလးေတြအတြက္ဆိုၿပီး တစ္ခါမွ လာမလႉဖူးဘူးတဲ့။ ခုလိုလာလႉလိုက္ေတာ့ ဗလာ စာအုပ္အတြက္ အေတာ္ေလး ဖူလံုသြားတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး တို႔က ကေလးေတြအတြက္ မံု႔ေတြ ခ်ိဳခ်ဥ္ေတြလဲ ေ၀ေသး တာကိုး။ ဆရာဆရာမေတြေရာ၊ ကေလးေတြေရာ အားလံုး ၀မ္းေတြသာၾကလို႔ေဟ့။ တကယ့္ကို ေပ်ာ္စရာႀကီးပဲ။ ေက်ာင္းမွာက ေက်ာင္းသားဦးေရ စုစုေပါင္း ၆၀၀ ေလာက္ (၅၉၃ေယာက္) ရိွတယ္။ ေက်ာင္းမွာက လပတ္စာေမးပဲြ အျမဲတမ္း စစ္ေနရတယ္ ဆိုေတာ့ ေမးခြန္းထုတ္ဖို႔ အခက္အခဲ ရိွတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ လက္ႏိွပ္စက္မရိွေတာ့ ဖေယာင္း စကၠဴကို လက္နဲ႔ ေဖာက္ၿပီး မီးေခ်ာင္းနဲ႔ လိွမ့္ သံုးေနရတာ လိုက္ျပတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးက ျဖစ္ႏိုင္ရင္ လက္ႏိွပ္စက္ ကေလးပါ လႉဘု႔ိ ေမတၱာရပ္ခံတယ္။ (မမထံမွ ဤကဲ့သို႔ၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ခ်က္ျခင္းပင္ က်ြန္ေတာ္က မမကို အဂၤလိပ္ လက္ႏိွပ္စက္၊ ဗမာလက္ႏိွပ္စက္ႏွင့္ စာကူးစက္ (Gestener) မ်ားေစ်းကို စံုစမ္းခုိင္း လိုက္ပါသည္။ မမက က်ြန္ေတာ္တို႔ အလႉလုပ္သည့္ အခါတိုင္း ၀ယ္ေနက် ဂႏၶမာဆိုင္တြင္ သြားေရာက္စံုစမ္းပါ၏။ လက္ႏိွပ္စက္က ႏွစ္သိန္းခဲြ၊ စာကူးစက္က ငါးသိန္းခဲြ ဟု ေျပာပါသည္။ ဆိုင္ကလည္း က်ြန္ေတာ္တို႔ လႉဘို႔၀ယ္မွန္း သိသည္ႏွင့္ အိုလံပီယာ ေကာင္းေသာစက္မ်ားကို ေပးလိုက္မည္။ သို႔ေသာ္ ေဆးျပန္မႈတ္ခ်င္ေသး၍ ဗုဒၶဟူးေန႔မွ လာရန္ ေျပာလိုက္သည္ ဆို၏။ ထို႔ျပင္ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔မွ လႉဒါန္းသည္ ဆိုေသာ စာတမ္းပါ ထိုးေပးမည္ ဟုလည္း သိရပါသည္။ စက္မ်ားပို႔ရန္ ကိုမူ ဘုန္းႀကီးက တာ၀န္ယူမည္ ျဖစ္ပါ၏။ ဆရာမႀကီးေတာ့ အေတာ့္ကို ၀မ္းသာရွာလိမ့္မယ္ ေဟ့ ဟု မမက ေျပာပါ သည္။ ဆရာမႀကီး ၀မ္းသာတာကေနာက္၊ သူတို႔လိုအပ္ေနတာကို လႉလိုက္ရျခင္းအတြက္ က်ြန္ေတာ္ ၀မ္းသာတာက အရင္ ျဖစ္ပါသည္။)
ေ၀ၿပီးၿပီးခ်င္း ဘုန္းႀကီးကို သကၤန္းေတြကပ္ၾကတယ္။ အားလံုးၿပီးလို႔ ျပန္လာေတာ့ ၉ နာရီေက်ာ္။ လမ္းမွာ ကန္႔ေကာ္တစ္ေထာင္ ေက်ာင္းကို၀င္ၾကတယ္။ သူတို႔ဓါတ္လံုးလိုခ်င္လို႔တဲ့။ ဘာမွမဆန္းပါဘူးဟယ္။ သူတို႔ေပးလို႔သာ ငါ ယူထားလိုက္တာပါ။ သူတို႔ဓါတ္လံုးက ကိုယ့္ ကံဉာဏ္ ၀ီရိယေလာက္ စြမ္းပါ့မလား။ ပန္းထိမ္ဆိုင္မွာ အပ္လိုက္ရင္ ရပါ့။ အဲဒီမွာတင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားတယ္။ အဲဒီကေန ဆက္ျပန္လာေတာ့ ဘိုကေလးကို ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေလာက္ေရာက္။ ဘိုကေလးမွာပဲ ေန႔လည္စာ ထမင္းစားၾကတယ္ေပါ့။ စားေသာက္ၿပီး နာရီျပန္ ၁ ခ်က္တီးေလာက္မွာ ဆက္ထြက္လာခဲ့ၾက တယ္။
လပြတၱာမွာတံုးက စခန္းေတြမွာ ေသာက္ေရသန္႔စံနစ္ေတြ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ UNDP လိုအဖဲြ႔ေတြန႔ဲ နယ္စည္းမျခား ဆရာ၀န္မ်ားအဖဲြ႔ေတြကလည္း ေဆးေတြေ၀၊ ေဆးကုေပး စသျဖင့္ လုပ္ၾကတယ္။ လပြတၱာမွာ အိမ္ငွားထားၿပီး အလွည့္နဲ႔ ရြာေတြကို ေဆးထြက္ၿပီး ကုေပးၾကတယ္။ အခု ဘိုကေလးမွာလည္း အဲဒါမိ်ဳးေတြ ေတြ႔ရတယ္။
ဖ်ာပံုေရာက္ေတာ့ ည ၈ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ အဲဒီမွာပဲ ညစာစားလိုက္ၾကတယ္။ အျပန္က်ေတာ့ မအူပင္လမ္းက ၾကမ္းလြန္းလို႔ အဲဒီလမ္းအစား ေဒးဒရဲ၊ ကြမ္းျခံကုန္းဘက္က လွည့္ျပန္တယ္။ အဲဒီဘက္က လမ္းနည္းနည္းေကာင္းတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကားသမားေလးက သူတစ္ေယာက္ထဲ အလွည့္မရိွပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေမာင္းလာရေတာ့ ပင္ကလည္း ပင္ပန္းျပန္၊ ညဥ့္ကလည္း နက္လာျပန္၊ နားကလည္း မနားရဆိုေတာ့။ သူလည္း သူကိုယ္သူ ပါးေတြလိမ္ဆဲြလိုက္၊ ေခါင္းကို ေရေတြနဲ႔ေလာင္းလိုက္၊ လုပ္လာတာပဲ။ ေနာက္ၿပီး အနားမွာက ဘုန္းႀကီး။ စကားေျပာေဖာ္ကလည္း မရိွ။ အားလံုးကလည္း အိပ္ငိုက္လာတာ ဆိုေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ ဘယ္လိုမွ မဟန္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ည ၁ နာရီေလာက္လဲက်ေရာ၊ လိႈင္သာယာတံတား မေရာက္ခင္ေလးမွာ လမ္းေဘးရပ္ထားတဲ့ လမ္းႀကိတ္စက္ႀကီးကို တည့္တည့္ကို ၀င္တိုက္ေတာ့တာ ပဲေဟ့။ ကံႀကီးေပလို႔ အကုန္ေသမကုန္တယ္။ ကားကလည္း ေျဖးေျဖးေလးေမာင္းလာလို႔ ေတာ္ေတာ့တယ္။ မေသလို႔ ေတြ႔ရ ေမ့ႏိုင္ပါရိုးလား ျဖစ္ကေရာ။
တို႔လည္း ကားသမားေလးေရာ၊ ဘုန္းႀကီးေရာ၊ ကားေရာထားခဲ့ၿပီးျပန္ခဲ့ၾကတာ အိမ္ကို နာရီျပန္ ႏွစ္ခ်က္တီး ေက်ာ္မွ ျပန္ေရာက္ေတာ့တယ္။ သြားခဲ့သမွ် ဒီခရီးကေတာ့ တကယ့္ကို အမွတ္တရပဲေဟ့။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ သူတို႔ျပန္ ေျပာျပတာ၊ ကားသမားေလးက မိုးလင္းရင္ ရဲေတြနဲ႔ ဇယားရႈပ္ေတာ့မွာမို႔ ညတြင္းခ်င္းပဲ ကားကို ရန္ကုန္ျပန္ဆဲြလာရ တယ္ တဲ့။ သူလည္း ကားငွားလို႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ျပင္ရတဲ့စရိတ္နဲ႔ ကိုက္မွ ကိုက္ပါ့မလားမသိဘူး ဆိုၿပီး ဘုန္းႀကီးေျပာတာ နဲ႔ ငါလည္း သူ႔ကို သံုးေသာင္း ထပ္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ တို႔က ပထမဘုန္းႀကီးက သူ႔ဒါယိကာ ကားနဲ႔သြားမယ္ ဆိုေတာ့ အလႉေငြအားလံုးကုိ ပစၥည္းေတြ ၀ယ္ပစ္လိုက္ တာေပါ့။ သြားခါနီး ည က်မွ ဘုန္းႀကီးက ကားမဆန္႔ေတာ့လို႔ ငွားပါဆိုေတာ့ ကားငွားခ ငါပဲ စိုက္လိုက္ရတယ္။ နင္တို႔ ျပန္ေပးေတာ့လည္း ေကာင္းတာေပါ့။ မေပးေတာ့လည္း ငါတို႔အလႉပဲ သေဘာထားရေတာ့မွာေပါ့။ (စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား အဖဲြ႔ ရံပံုေငြတြင္လည္း ရံပံုေငြလက္က်န္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရိွေသးရာ ထိုရန္ပံုေငြမ်ားမွာ စ စုစဥ္ကတည္းက လမ္းစရိတ္ အပါအ၀င္ အေထြေထြအသံုးစရိတ္မ်ား အတြက္ျဖစ္သျဖင့္ က်ြန္ေတာ္က ကားငွားခကို ထိုအထဲမွ ထုတ္ယူသံုးစဲြ လိုက္ပါသည္။)(မဟုတ္ပါက ဆံထံုးလည္းစိုက္ရ၊ ဆီလည္းစိုက္ရ ဆိုလွ်င္ သိပ္တြက္ေျခ မကိုက္ပါ။)
ငါတို႔ အရင္တစ္ေခါက္ ေမလတံုးက ဖ်ာပံုကို သြားလႉဘို႔လို႔ ငါးေျခာက္ေတြေၾကာ္ေတာ့ ထန္းတစ္ပင္ေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ဦးသုဇာတက သူ႔ေက်ာင္းမွာ လာေၾကာ္ဘို႔ ေဒၚခင္ေအးမူကတဆင့္ ေျပာခိုင္းတာ မွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား။ သူ႔ေက်ာင္းမွာက ေရမီးအားလံုးျပည့္စံုတယ္၊ လူအင္အားလည္း သူစုေပးမယ္ ဆိုတာ။ အဲဒီတံုးက စကားစပ္ရင္းနဲ႔ ဘုန္းႀကီးကေျပာတယ္။ သူတို႔ရြာက လူေတာ့မေသဘူး။ ဒါေပမဲ့ ရြာလံုးက်ြတ္ ပ်က္စီးသြားတယ္။ ဘာမွမက်န္ခဲ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ရြာမွာ အေရးတႀကီး ေရေသာက္စရာလိုေနတာနဲ႔ သူက သူ႔မွာရိွတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ပဲ အ၀ီစိတြင္း (လက္ႏိွပ္တြင္း) သြားတူးေပးလိုက္တယ္ လို႔ေျပာတယ္။
သူက သူတို႔ရြာက တဲြဘက္အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကရြာ ၁၅ ရြာေလာက္က ကေလးေတြ ေက်ာင္းလာတက္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းမွာ မုန္တိုင္းတိုက္လို႔ ပ်က္စီးသြားတယ္။ ခုေတာ့ ျဖစ္သလို စာသင္ေနၾကရတယ္။ ေက်ာင္းအေနနဲ႔ေတာ့ အကုန္လိုတာပဲ။ ကေလးေတြအတြက္ စာအုပ္တို႔၊ ခဲတံတို႔ကစ မရိွဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါ ျဖစ္ႏိုင္ ရင္ ကူညီပါအံုး လို႔ ေျပာလာေတာ့ ငါလည္း နင့္ကိုလွမ္းအေၾကာင္းၾကားရတာပဲ။ နင္က စားဘို႔ေသာက္ဖို႔ ဆန္လည္း လႉခ်င္တယ္၊ ေရတြင္းလည္း လႉခ်င္တယ္။ ကေလးေတြအတြက္ စာအုပ္စာတမ္းေတြလည္း ၀ယ္ခ်င္တယ္ ဆိုေတာ့ ငါ ဘုန္းႀကီးကို ျပန္ေလွ်ာက္တယ္။
ဘုန္းႀကီးက ဆန္အတြက္ သူေမာ္က်ြန္းက သူ႔ဒါယိကာ ဆန္ဆိုင္ကိုလွမ္းမွာေပးမယ္။ ပိုက္ဆံကိုေတာ့ သူ႔ေက်ာင္းကဦးဇင္းက တာ၀န္ယူၿပီးလဲႊေပးမယ္။ အလႉအတြက္ ရြာကိုသြားဘို႔ သူ႔ဒါယိကာေတြကားကို စီစဥ္ေပးမယ္ တဲ့။ ဒီေတာ့ ငါတို႔တုိင္ပင္တယ္။ အလႉေငြက ၁၂ သိန္းပဲ ရတာဆိုေတာ့ ဘယ္လိုခဲြၾကမလဲေပါ့။ ေရတြင္းတူးဘို႔ တစ္သိန္း သံုးမယ္။ ေဒၚခင္ေအးမူနဲ႔ ငါနဲ႔ေပါင္းၿပီး တစ္တြင္းတူးေပးမယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆန္အိတ္ ၂၀ ၀ယ္မယ္။ တစ္အိတ္ကို ၁၆၀၀၀ ေစ်းတဲ့။ ေမာ္က်ြန္းကေန အဲဒီရြာကို ဆန္အိတ္ဘိုးေရာ၊ လုပ္အားခေရာ၊ ေမာ္ေတာ္ဘိုးေရာ အားလံုးေပါင္း ၃သိန္း၊ ၃ ေသာင္း၊ ၅ေထာင္ က်တယ္။ က်န္တာကို ကေလးေတြအတြက္ စာအုပ္၊ ပံုႏွိပ္စာအုပ္၊ ေဘာပင္၊ ခဲတံ၊ ခဲဖ်က္၊ ကြန္ပါဗူး၊
ေပတံ စတာေတြ၀ယ္တယ္။
ေက်ာင္းအတြက္ စာအုပ္နဲ႔ စာေရးကိရိယာေတြေတာ့ ငါနဲ႔ မူမူနဲ႔ သိမ္ႀကီးေစ်းမွာ ၀၄-၀၈-၂၀၀၈ ေန႔က သြား၀ယ္ တယ္။ ၅ ရက္ေန႔မွာသြားဘို႔ပဲ။ ငါ၀ယ္ထားတာ ဗလာစာအုပ္ကတင္ ဒါဇင္ ၄၀၀၊ ေနာက္ၿပီး မံု႔ေတြ ခိ်ဳခ်ဥ္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္ ဆိုေတာ့ ည ၁၀ နာရီေလာက္က်ေတာ့ ဘုန္းႀကီးက သူ႔ဒါယိကာကားကေတာ့ မဆန္႔ေတာ့ဘူး။ ကားတစ္စီး သပ္သပ္ငွားပါ လို႔ ဖံုးဆက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ငါလည္း ငါတို႔နဲ႔အတူတူလိုက္မဲ့ ဒို႔ရပ္ကြက္ထဲက ေပါင္ခ်ိန္ (သူက အရင္လႉတာေတြမွာကတည္းက ငါတို႔ကို အျမဲလာကူေနက်) ကို ကားသြားငွားခုိင္းရတယ္။ ငွားေတာ့ ကားခ ႏွစ္သိန္းခဲြ နဲ႔ တည့္တယ္။
၀၅-၀၈-၂၀၀၈ ေန႔က်ေတာ့ မနက္ ၂ နာရီ အိပ္ယာထ၊ ျပင္ဆင္ၿပီး ၃ နာရီခဲြမွာ ခရီးစထြက္ျဖစ္ၾကတယ္။ ခုတစ္ေခါက္ေတာ့ တျခားလူေတြ မပါဘူး။ ငါရယ္၊ ဂြမ္း(က်ြန္ေတာ့္ညီမ အငယ္ဆံုး) ရယ္၊ ျမတ္ထားရယ္၊ ေပါင္ခ်ိန္ရယ္၊ စုစုေပါင္း ေလးေယာက္။ ေအာင္မယ္ေလး၊ လိႈင္သာယာက စထြက္ၿပီဆိုကတည္းက ဆိုးလိုက္တဲ့ လမ္းဟာ၊ မေျပာပါနဲ႔ ေတာ့။ မိုးေရစားသြားလို႔ ျဖစ္ေနတဲ့ခ်ိဳင့္ႀကီးေတြဆိုတာ ဒူးေလာက္နက္တယ္။ မနည္းဆိုမွ မနည္းေရွာင္ေမာင္းရတယ္။ တခ်ိဳ႔ေနရာေတြဆို ေရွာင္စရာကိုေနရာမရိွဘူး။ ခ်ိဳင့္ထဲပဲ ျဖတ္ေမာင္းရတာပဲ။ မအူပင္ေရာက္ေတာ့လည္း ဆိုးတာပဲ။ ဖ်ာပံု နဲ႔ ဘိုကေလး ကေတာ့ ေျပာစရာ့ကို မရိွေတာ့ဘူး။ အဆိုးတကာ့ထိပ္ေခါင္။
လူေတြဆိုတာ ဟိုစကားပံုၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား။ စေကာထဲ ဇီးျဖဴသီးထည့္ လိွမ့္ထားသလို ဆိုတာ။ အဲဒီ ဇီးျဖဴသီးကမွ နည္းနည္းေတာ္အံုးမယ္။ ငါတို႔မွာ အထက္ေအာက္ေဆာင့္လိုက္၊ ေဘးဘယ္ညာ ယိမ္းလိုက္။ ေရွ႔ဘက္ ၀င္တိုးလိုက္၊ ေနာက္ဘက္ေရာက္သြားလိုက္။ ရင္ေခါင္းေတြလဲေအာင့္။ ေခါင္းေတြလည္းမူး။ တင္ပါးေတြဆိုတာ ႀကိမ္းလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ကားသမားေလးက ခပ္ငယ္ငယ္။ သူ႔ခမ်ာလည္း ထိန္းေတာ့ေမာင္းတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္ၾကမ္းေနတဲ့ လမ္းကို ဘယ္လိုလုပ္ ထိန္းေမာင္းလို႔ရမလဲ။ ေျဖးေျဖး ေျဖးေျဖးပဲ ေမာင္းရတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ဘိုကေလးကို ညေန ၅ နာရီေလာက္ ေရာက္သြားတယ္။ လူေတြဆိုတာလည္း ျငဳပ္ဆံုထဲ ထည့္ေထာင္းထားသလို ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ကို ေက်ေနၿပီ။ ပင္ပန္းလိုက္တာလည္း မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ဂြမ္းက အရမ္းေနေကာင္းလွတာ မဟုတ္ဘူး။ ေၾသာ္-သူလည္း လိုက္ၿပီးတို႔လႉတာ ၾကည့္ရေအာင္လို႔ တစ္ေခါက္တေလ ေခၚမိပါတယ္။ ငါ့ဟယ္၊ သူ႔ကို အားနာလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ဒို႔ကေတာ့ အရင္အေတြ႔အႀကံဳေတြနဲ႔ ထုသားေပသား က်ေနၿပီကိုး။
တို႔နဲ႔အတူတူသြားတဲ့ ဘုန္းႀကီးဒါယိကာကားက ေကာင္းလို႔ နည္းနည္းျမန္ျမန္ ေမာင္းလို႔ရေတာ့ သူတို႔က ဘိုကေလးကို အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနတာေပါ့။ တို႔ ဘိုကေလးကိုေရာက္သြားေတာ့ သူတို႔ ရြာမွာ ပစၥည္းေတြေ၀ၿပီး ျပန္ေတာင္ လာၿပီ။ တို႔ကားက လမ္းမွာ ဘီးေပါက္လို႔ လဲေနရေသးတာကိုး။ ဒါနဲ႔ ငါတို႔လည္း လာႀကိဳတဲ့ေမာ္ေတာ္နဲ႔လိုက္သြားတာ ဘိုကေလးကေန ညေန ၆ နာရီေလာက္ ဆက္ထြက္ၾကတယ္။ ရြာေရာက္ေတာ့ ည ၈ နာရီနဲ႔ ၁၅ မိနစ္။ တို႔လည္း ေရာက္ေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳး၊ အ၀တ္အစားေတြဘာေတြလဲ၊ ထမင္းစားၿပီး စကားစေန နည္းနည္းပါးပါးေျပာ။ ေနာက္ေတာ့ ပင္ပန္းတာနဲ႔ ည ၁၀ နာရီေလာက္မွာ အိပ္ယာ၀င္ၾကတယ္။
အဲဒီအိမ္က ေက်ာင္းဆရာ့အိမ္လို႔ ေျပာတယ္။ အိမ္က ကြမ္းသီးတိုင္ေတြ၊ ကြမ္းသီးသားေတြနဲ႔ ေဆာက္ထား တယ္။ အလႉရွင္ေတြလာလႉထားတဲ့ မိုးကာစေတြနဲ႔ မိုး၊ကာ ထားတယ္။ ဒို႔လည္း အလႉရွင္ေတြ လာေ၀ထားတဲ့ ေစာင္တို႔၊ ျခင္ေထာင္တို႔၊ ေခါင္အံုးတို႔နဲ႔ အိပ္ခဲ့ရတယ္။ အေတြ႔အႀကံဳသစ္ေပါ့ဟယ္။
မနက္ ၆ နာရီ အိပ္ယာကထ။ သူတို႔ေၾကာ္ထားတဲ့ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ မနက္စာစား။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ဆန္ကို အရင္ေ၀တယ္။ ဆန္ေ၀ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းကိုသြားၾကတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ကေလးေတြကို ဗလာစာအုပ္ အရင္ေ၀တယ္။ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြကို တစ္ေယာက္ တစ္ဒါဇင္စီ။ အလယ္တန္းေတြကို တစ္ေယာက္ ၆ အုပ္စီ။ မူလတန္းကေလးေတြကိုေတာ့ တစ္ေယာက္ကို ၃ အုပ္က်စီ ေ၀ေပးတယ္။ ၅တန္း ကေလးေတြကိုေတာ့ တစ္ေယာက္ ကြန္ပါဗူးတစ္ဗူးစီ ထည့္ေ၀တယ္။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအားလံုးကို တစ္ေယာက္ ေဘာပင္ ၃ ေခ်ာင္း၊ ခဲတံ ၃ ေခ်ာင္းက်စီ ေ၀ေပးလိုက္တယ္။ ပံုႏိွပ္စာအုပ္ကေတာ့ အားလံုးအတြက္ ေလာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ မရိွတဲ့ကေလး ေတြကို ၾကည့္ရႈ ေ၀ေပးလို႔ရေအာင္ ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြပဲ အပ္ထားခဲ့လိုက္တယ္။
သူတို႔ကေျပာတယ္။ ခုလို ကေလးေတြအတြက္ဆိုၿပီး တစ္ခါမွ လာမလႉဖူးဘူးတဲ့။ ခုလိုလာလႉလိုက္ေတာ့ ဗလာ စာအုပ္အတြက္ အေတာ္ေလး ဖူလံုသြားတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး တို႔က ကေလးေတြအတြက္ မံု႔ေတြ ခ်ိဳခ်ဥ္ေတြလဲ ေ၀ေသး တာကိုး။ ဆရာဆရာမေတြေရာ၊ ကေလးေတြေရာ အားလံုး ၀မ္းေတြသာၾကလို႔ေဟ့။ တကယ့္ကို ေပ်ာ္စရာႀကီးပဲ။ ေက်ာင္းမွာက ေက်ာင္းသားဦးေရ စုစုေပါင္း ၆၀၀ ေလာက္ (၅၉၃ေယာက္) ရိွတယ္။ ေက်ာင္းမွာက လပတ္စာေမးပဲြ အျမဲတမ္း စစ္ေနရတယ္ ဆိုေတာ့ ေမးခြန္းထုတ္ဖို႔ အခက္အခဲ ရိွတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ လက္ႏိွပ္စက္မရိွေတာ့ ဖေယာင္း စကၠဴကို လက္နဲ႔ ေဖာက္ၿပီး မီးေခ်ာင္းနဲ႔ လိွမ့္ သံုးေနရတာ လိုက္ျပတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးက ျဖစ္ႏိုင္ရင္ လက္ႏိွပ္စက္ ကေလးပါ လႉဘု႔ိ ေမတၱာရပ္ခံတယ္။ (မမထံမွ ဤကဲ့သို႔ၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ခ်က္ျခင္းပင္ က်ြန္ေတာ္က မမကို အဂၤလိပ္ လက္ႏိွပ္စက္၊ ဗမာလက္ႏိွပ္စက္ႏွင့္ စာကူးစက္ (Gestener) မ်ားေစ်းကို စံုစမ္းခုိင္း လိုက္ပါသည္။ မမက က်ြန္ေတာ္တို႔ အလႉလုပ္သည့္ အခါတိုင္း ၀ယ္ေနက် ဂႏၶမာဆိုင္တြင္ သြားေရာက္စံုစမ္းပါ၏။ လက္ႏိွပ္စက္က ႏွစ္သိန္းခဲြ၊ စာကူးစက္က ငါးသိန္းခဲြ ဟု ေျပာပါသည္။ ဆိုင္ကလည္း က်ြန္ေတာ္တို႔ လႉဘို႔၀ယ္မွန္း သိသည္ႏွင့္ အိုလံပီယာ ေကာင္းေသာစက္မ်ားကို ေပးလိုက္မည္။ သို႔ေသာ္ ေဆးျပန္မႈတ္ခ်င္ေသး၍ ဗုဒၶဟူးေန႔မွ လာရန္ ေျပာလိုက္သည္ ဆို၏။ ထို႔ျပင္ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔မွ လႉဒါန္းသည္ ဆိုေသာ စာတမ္းပါ ထိုးေပးမည္ ဟုလည္း သိရပါသည္။ စက္မ်ားပို႔ရန္ ကိုမူ ဘုန္းႀကီးက တာ၀န္ယူမည္ ျဖစ္ပါ၏။ ဆရာမႀကီးေတာ့ အေတာ့္ကို ၀မ္းသာရွာလိမ့္မယ္ ေဟ့ ဟု မမက ေျပာပါ သည္။ ဆရာမႀကီး ၀မ္းသာတာကေနာက္၊ သူတို႔လိုအပ္ေနတာကို လႉလိုက္ရျခင္းအတြက္ က်ြန္ေတာ္ ၀မ္းသာတာက အရင္ ျဖစ္ပါသည္။)
ေ၀ၿပီးၿပီးခ်င္း ဘုန္းႀကီးကို သကၤန္းေတြကပ္ၾကတယ္။ အားလံုးၿပီးလို႔ ျပန္လာေတာ့ ၉ နာရီေက်ာ္။ လမ္းမွာ ကန္႔ေကာ္တစ္ေထာင္ ေက်ာင္းကို၀င္ၾကတယ္။ သူတို႔ဓါတ္လံုးလိုခ်င္လို႔တဲ့။ ဘာမွမဆန္းပါဘူးဟယ္။ သူတို႔ေပးလို႔သာ ငါ ယူထားလိုက္တာပါ။ သူတို႔ဓါတ္လံုးက ကိုယ့္ ကံဉာဏ္ ၀ီရိယေလာက္ စြမ္းပါ့မလား။ ပန္းထိမ္ဆိုင္မွာ အပ္လိုက္ရင္ ရပါ့။ အဲဒီမွာတင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားတယ္။ အဲဒီကေန ဆက္ျပန္လာေတာ့ ဘိုကေလးကို ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေလာက္ေရာက္။ ဘိုကေလးမွာပဲ ေန႔လည္စာ ထမင္းစားၾကတယ္ေပါ့။ စားေသာက္ၿပီး နာရီျပန္ ၁ ခ်က္တီးေလာက္မွာ ဆက္ထြက္လာခဲ့ၾက တယ္။
လပြတၱာမွာတံုးက စခန္းေတြမွာ ေသာက္ေရသန္႔စံနစ္ေတြ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ UNDP လိုအဖဲြ႔ေတြန႔ဲ နယ္စည္းမျခား ဆရာ၀န္မ်ားအဖဲြ႔ေတြကလည္း ေဆးေတြေ၀၊ ေဆးကုေပး စသျဖင့္ လုပ္ၾကတယ္။ လပြတၱာမွာ အိမ္ငွားထားၿပီး အလွည့္နဲ႔ ရြာေတြကို ေဆးထြက္ၿပီး ကုေပးၾကတယ္။ အခု ဘိုကေလးမွာလည္း အဲဒါမိ်ဳးေတြ ေတြ႔ရတယ္။
ဖ်ာပံုေရာက္ေတာ့ ည ၈ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ အဲဒီမွာပဲ ညစာစားလိုက္ၾကတယ္။ အျပန္က်ေတာ့ မအူပင္လမ္းက ၾကမ္းလြန္းလို႔ အဲဒီလမ္းအစား ေဒးဒရဲ၊ ကြမ္းျခံကုန္းဘက္က လွည့္ျပန္တယ္။ အဲဒီဘက္က လမ္းနည္းနည္းေကာင္းတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကားသမားေလးက သူတစ္ေယာက္ထဲ အလွည့္မရိွပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေမာင္းလာရေတာ့ ပင္ကလည္း ပင္ပန္းျပန္၊ ညဥ့္ကလည္း နက္လာျပန္၊ နားကလည္း မနားရဆိုေတာ့။ သူလည္း သူကိုယ္သူ ပါးေတြလိမ္ဆဲြလိုက္၊ ေခါင္းကို ေရေတြနဲ႔ေလာင္းလိုက္၊ လုပ္လာတာပဲ။ ေနာက္ၿပီး အနားမွာက ဘုန္းႀကီး။ စကားေျပာေဖာ္ကလည္း မရိွ။ အားလံုးကလည္း အိပ္ငိုက္လာတာ ဆိုေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ ဘယ္လိုမွ မဟန္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ည ၁ နာရီေလာက္လဲက်ေရာ၊ လိႈင္သာယာတံတား မေရာက္ခင္ေလးမွာ လမ္းေဘးရပ္ထားတဲ့ လမ္းႀကိတ္စက္ႀကီးကို တည့္တည့္ကို ၀င္တိုက္ေတာ့တာ ပဲေဟ့။ ကံႀကီးေပလို႔ အကုန္ေသမကုန္တယ္။ ကားကလည္း ေျဖးေျဖးေလးေမာင္းလာလို႔ ေတာ္ေတာ့တယ္။ မေသလို႔ ေတြ႔ရ ေမ့ႏိုင္ပါရိုးလား ျဖစ္ကေရာ။
တို႔လည္း ကားသမားေလးေရာ၊ ဘုန္းႀကီးေရာ၊ ကားေရာထားခဲ့ၿပီးျပန္ခဲ့ၾကတာ အိမ္ကို နာရီျပန္ ႏွစ္ခ်က္တီး ေက်ာ္မွ ျပန္ေရာက္ေတာ့တယ္။ သြားခဲ့သမွ် ဒီခရီးကေတာ့ တကယ့္ကို အမွတ္တရပဲေဟ့။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ သူတို႔ျပန္ ေျပာျပတာ၊ ကားသမားေလးက မိုးလင္းရင္ ရဲေတြနဲ႔ ဇယားရႈပ္ေတာ့မွာမို႔ ညတြင္းခ်င္းပဲ ကားကို ရန္ကုန္ျပန္ဆဲြလာရ တယ္ တဲ့။ သူလည္း ကားငွားလို႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ျပင္ရတဲ့စရိတ္နဲ႔ ကိုက္မွ ကိုက္ပါ့မလားမသိဘူး ဆိုၿပီး ဘုန္းႀကီးေျပာတာ နဲ႔ ငါလည္း သူ႔ကို သံုးေသာင္း ထပ္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ တို႔က ပထမဘုန္းႀကီးက သူ႔ဒါယိကာ ကားနဲ႔သြားမယ္ ဆိုေတာ့ အလႉေငြအားလံုးကုိ ပစၥည္းေတြ ၀ယ္ပစ္လိုက္ တာေပါ့။ သြားခါနီး ည က်မွ ဘုန္းႀကီးက ကားမဆန္႔ေတာ့လို႔ ငွားပါဆိုေတာ့ ကားငွားခ ငါပဲ စိုက္လိုက္ရတယ္။ နင္တို႔ ျပန္ေပးေတာ့လည္း ေကာင္းတာေပါ့။ မေပးေတာ့လည္း ငါတို႔အလႉပဲ သေဘာထားရေတာ့မွာေပါ့။ (စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား အဖဲြ႔ ရံပံုေငြတြင္လည္း ရံပံုေငြလက္က်န္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရိွေသးရာ ထိုရန္ပံုေငြမ်ားမွာ စ စုစဥ္ကတည္းက လမ္းစရိတ္ အပါအ၀င္ အေထြေထြအသံုးစရိတ္မ်ား အတြက္ျဖစ္သျဖင့္ က်ြန္ေတာ္က ကားငွားခကို ထိုအထဲမွ ထုတ္ယူသံုးစဲြ လိုက္ပါသည္။)(မဟုတ္ပါက ဆံထံုးလည္းစိုက္ရ၊ ဆီလည္းစိုက္ရ ဆိုလွ်င္ သိပ္တြက္ေျခ မကိုက္ပါ။)
Wednesday, September 17, 2008
Villages in Laputta Township Trip
၁၇-၀၇-၂၀၀၈ မွ ၁၉-၀၇-၂၀၀၈ (လပြတၱာ ခရီး)
ဇူလိုင္လ ၁၇ ရက္ေန႔က ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔၊ ၁၈ ရက္ေန႔က စေန ၁ ရက္ ေစ်းပိတ္ၿပီး ၁၉ ရက္ေန႔က အာဇာနည္ ေန႔ဆိုေတာ့ သံုးရက္ဆက္တိုက္ ပိတ္တယ္။ သူတို႔က ေစ်းသမားေတြဆိုေတာ့ ေစ်းပိတ္တဲ့ရက္နဲ႔ ကိုက္ၿပီး သြားၾကရတာ ကိုး။ ခုတစ္ေခါက္ကေတာ့ လပြတၱာဆိုေတာ့ ေလေဘးဒါဏ္ကို အမ်ားဆံုးခံရတဲ့ သူေတြျဖစ္လို႔ သူတို႔အတြက္ ပစၥည္းေတြ အမယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၀ယ္ထားၾကတယ္။ ၁၇ ရက္ေန႔ ၄ နာရီသြားမယ္ဆိုေတာ့ ငါ့စိတ္ထဲ ေၾသာ္ ဒီက ညေနပိုင္း ထြက္၊ ဟိုမွာညအိပ္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ပစၥည္းေတြေ၀။ ဒီလိုထင္တာကိုး၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဘာမွေတာင္ ခရီးသြားဘို႔ ျပင္ဆင္မထားဘူး ။ မနက္အေစာႀကီး မိ်ဳးမ်ိဳးဖံုးဆက္ေတာ့မွ မနက္ ၄ နာရီမွန္းသိရတာ။ အဲဒါနဲ႔ ငါလည္း ကမန္းကတန္း ျပင္ဆင္ၿပီးသြား။ ၄ နာရီခဲြေလာက္မွ ကားစထြက္ျဖစ္တယ္။ တြံေတးကို အရင္သြားၾကတယ္။
ပစၥည္းေတြနဲ႔ ဆန္အိတ္ေတြကို ၁၄ ရက္ေန႔ကတည္းက မ်ိဳးမိ်ဳးက တြံေတးကို ႀကိဳၿပီး ပို႔ႏွင့္ထားတယ္။ တံြေတး က ေငြဗ်ဳိင္းျဖဴတဲ့၊ ေမာ္ေတာ္နာမည္က။ ေမာ္ေတာ္ပိုင္ရွင္ကလည္း ဒို႔လိုပဲ အဲဒီအလွဴေတြလိုက္လုပ္ေနတဲ့သူ။ အခုလည္း သူတို႔က တို႔ကို အခမဲ့လုိက္ကူညီတာ။ သူတို႔က ဆန္အိတ္ေတြတင္ၿပီး ေမာ္ေတာ္နဲ႔ႀကိဳသြားႏွင့္ၾကၿပီ။ ေနာက္ၿပီး တို႔နဲ႔ အတူ တံြေတးက ဘုန္းႀကီးလည္းလိုက္အံုးမွာ။ သူ႔ကို သြားပင့္တာေပါ့။
တြံေတးကို မနက္ ၆ နာရီေလာက္ေရာက္တယ္။ သူတို႔က ဆြမ္းကပ္တာလားမသိဘူး။ တို႔ကို ဒန္ေပါက္နဲ႔ ဧည့္ခံ တယ္။ တို႔လည္း ဒန္ေပါက္ကိုပဲ မနက္စာအျဖစ္စားၿပီး ဘုန္းႀကီးကိုပါပင့္ၿပီး ျပန္လာၾကတယ္။ လိႈင္သာယာကေနတဆင့္ ေျမာင္းျမကို ခရီးဆက္ၾကတယ္ေပါ့။ ေျမာင္းျမေရာက္ေတာ့ ေန႔ခင္း ၁၂ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ အဲဒီမွာ ထမင္းစားၾကၿပီး လပြတၱာကို ဆက္ထြက္။ လပြတၱာေရာက္ေတာ့ ညေန ၄ နာရီတီးေနၿပီ။ တည္းမဲ့အိမ္မွာ ပစၥည္းပစၥယေတြ ေနရာခ်။ ေနာက္ ဘယ္ရြာေတြကို ဘယ္လိုသြားမလဲ လို႔ အဲဒီက ၿမိဳ႔ခံေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ၾက၊ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ဘယ္ရြာေတြကေတာ့ သိပ္မရ ၾကဘူး၊ ဘယ္ရြာေတြကေတာ့ျဖင့္ ကယ္ဆယ္ေရးအဖဲြ႔ေတြ အေရာက္မ်ားတယ္ စသျဖင့္ေပါ့။ အစ္မႀကီး ေဒၚလွစိန္နဲ႔ မ်ိဳးမ်ိဳး တို႔က ထမင္းခ်ိဳင့္ေတြ သယ္လာတယ္ဟဲ့။ တို႔လည္း သူတို႔ယူလာတဲ့ ထမင္းေတြဟင္းေတြကို ညစာ အျဖစ္ တေပ်ာ္တပါး စားၾကေသာက္ၾကၿပီး ည ၉ နာရီေလာက္ အိပ္ယာ၀င္ၾကတယ္။ မနက္အေစာႀကီးထရမွာကိုး။
မနက္ ၄ နာရီေလာက္ အိပ္ယာကထ၊ တျခားေနရာေတြမွာ အိပ္ၾကတဲ့အဖဲြ႔ေတြနဲ႔ ျပန္ဆံု။ ေနာက္ေတာ့ မံု႔ဟင္းခါး မနက္စာစား။ ၇ နာရီေလာက္က်ေတာ့ လပြတၱာဆိပ္ကမ္းကေန ရြာေတြကို ေမာ္ေတာ္နဲ႔ စထြက္ၾကတယ္။ ပစၥည္းကလည္းစံု၊ လူကလည္းမ်ား၊ စားေတာ့လည္း ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာပဲ ခ်က္စားၾကတယ္ ဆိုေတာ့ တေပ်ာ္တပါးႀကီးပဲ။ တစ္ေန႔လံုး တစ္ရြာ၀င္ တစ္ရြာထြက္ ေလွ်ာက္ ေ၀ၾကတယ္။ ဒို႔အဖဲြ႔ေတြက ငါရယ္၊ မ်ိဳးမ်ိဳးရယ္၊ မ်ိဳးမ်ိဳးအစ္မႏွစ္ေယာက္ ရယ္၊ အစ္မႀကီးေဒၚလွစိန္ရယ္၊ မေဆြေဆြ၊ မေအးမိုး၊ မခင္မာၾကည္၊ ေနာက္ၿပီး လပြတၱာ နာေရးကူညီမႈအသင္းက လူ ၃ ေယာက္ ရယ္၊ တံြေတးက အဖဲြ႔ရယ္။ ဘုန္းႀကီးရယ္ ေပါ့။ ဘုန္းႀကီးက အရွင္ေခမာသီရိ(လွေတာ) တဲ့။ သူက အိႏိၵယက ေဒါက္တာဘဲြ႔ရၿပီးသား။ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ဟဲ့။ ဒို႔ေရာက္ခဲ့တဲ့ရြာ ေတြကေတာ့ စာရင္းစာရြက္ထဲမွာ ပါတဲ့အတိုင္းပဲ။
၁၇-၇-၂၀၀၈ မွ ၁၉-၇-၂၀၀၈ ထိ သြားေရာက္လႉဒါန္းခဲ့ေသာ လပြတၱာၿမိဳ႔ ေလေဘးသင့္ရြာမ်ား
စဥ္ ေက်းရြာအမည္ အိမ္ေထာင္စုေပါင္း ေက်းရြာအုပ္စု
၁ ငါးခံုးမ ေက်းရြာ ၁၉
၂ လိပ္ကြင္းေက်းရြာ ၃၄ သေျပကုန္းအုပ္စု
၃ ကိုးဘိုေက်းရြာ ၉၇ သေျပကုန္းအုပ္စု
၄ သင္ေပါင္းေက်းရြာ ၂၄
၅ ဇင္ရဲြႀကီးေက်းရြာ ၁၉၉
၆ ဇင္ရဲြေလးေက်းရြာ ၆၅
၇ ကံကြင္းေက်းရြာ ၅၂
၈ ေညာင္ပင္သာေက်းရြာ ၃၆
၉ က်ြန္းကြင္းေက်းရြာ ၁၃၂
၁၀ တန္တစ္ရာ ဆန္စက္ ၄၉
၁၁ ေရတြင္းဆိပ္ေက်းရြာ ၁၂၈
၁၂ အရာေတာ္ေက်းရြာ ၂၁၄
မွတ္ခ်က္။ ။ထိုရြာမ်ားသို႔ လႉဒါန္းခဲ့ေသာ ပစၥည္းတန္ဘိုးစုစုေပါင္းမွာ ၁၅၉သိန္း၃၇၄၅၀က်ပ္ ျဖစ္ပါ၏။ အေသးစိတ္ စာရင္းကို ပူးတဲြပါ မူရင္းစာရင္းမ်ား၌ ၾကည့္ပါရန္။ သူရို႔ သြားခဲ့ေသာခရီးကို ဗီဒီယိုျဖင့္လည္း မွတ္တမ္းတင္ထားရာ စိတ္ပါ၀င္စားသူမ်ား ထို ဗီဒီယိုေခြကို ငွားရမ္းၾကည့္ရႈႏိုင္ပါေၾကာင္း။
ဒို႔ေတြ႔ရသေလာက္ ရြာေတြမွာ စပါးစိုက္လို႔ ပိ်ဳးလို႔ မၿပီးၾကေသးဘူး။ မုန္တိုင္းတံုးက လယ္ေတြထဲကို ဆားငန္ေရ ေတြ ၀င္ကုန္ၾကေတာ့ စပါးေတြမေပါက္ၾကဘူးတဲ့။ ပ်ိဳး၀ယ္စိုက္ေတာ့လည္း ဆားငန္ေရေတြ ၀င္ထားလို႔ စပါးပင္ေတြ ေသကုန္တယ္ေျပာတယ္။ ငါတို႔ အဲဒီလယ္ေတြ ေတြ႔ခဲ့တယ္။ အဓိက ကေတာ့ သူတို႔မွာ စားဘို႔ ဆန္ လိုေနတာပဲ။ အ၀တ္ အစားနဲ႔ အိုးခြက္ပန္းကန္ေတြက ရသင့္သေလာက္ ရၿပီးကုန္ၾကၿပီ။ အဲဒါေတြက သိပ္မလိုေတာ့ဘူး။ သံုးလို႔ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဆန္ က်ေတာ့ကာ တစ္ခါလာလႉမွ တစ္အိမ္ေထာင္ကုိ သံုးျပည္၊ အမ်ားဆံုး ငါးျပည္ပဲ လႉႏိုင္ၾကေတာ့ ခဏနဲ႔ကုန္ ကုန္ သြားတာကိုး။ ဘယ့္နဲ႔ ေလာက္ႏိုင္မလဲ။ သမုဒၵရာ ၀မ္းတစ္ထြာ ဆိုတဲ့အတိုင္း ဒီဗိုက္ႀကီးက အၿမဲစားေနတာဆိုေတာ့ အၿမဲ လိုေနတာကေတာ့ ဆန္ပဲ။ ဘယ္ႏွဖဲြ႔လာလႉလႉ ေလာက္စရာကို မရိွဘူး။ လိုၿမဲ လိုေနမွာပဲ။ ေနာက္စပါးေပၚတဲ့ထိ။
အဲဒီမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနသလဲဆိုေတာ့ ဇင္ရဲြႀကီးရြာက လူတစ္ေယာက္ေျပာျပတယ္။ အဲဒီကလူေတြ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဓါတ္ပ်က္ျပားေနၾကတယ္ တဲ့။ လူေတြဟာ အလုပ္မလုပ္ခ်င္ၾကေတာ့ပဲ လာလႉတာပဲ ေမွ်ာ္ စားေနခ်င္ၾကၿပီ လို႔ ေျပာ တယ္။ သူ႔မွာ ဆားက်င္းရိွတယ္။ ဆားက်င္းက မုန္တိုင္းဒါဏ္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားတယ္။ အခု သူက ဆားက်င္းကို ျပန္ျပင္ ခ်င္လို႔ အလုပ္သမားငွားေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႔ ငွားလို႔မရဘူး။ လူေတြက အလုပ္မလုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္ခကို မတန္တဆ ေတာင္းတယ္။ ၂၀၀၀ ေလာက္တန္ တဲ့အလုပ္ကို ၄၀၀၀ ေလာက္ရမွ လုပ္ခ်င္ၾကတယ္။ အလႉရွင္ေတြက စားစရာေတြ လာ လာ ေ၀ေနၾကေတာ့ အဲဒါပဲ ေမွ်ာ္ ေနၾကေတာ့တာပဲ တဲ့။ ပိုက္ဆံမရိွလည္း ကိစၥမရိွဘူး။ အလႉရွင္လာမွာပဲ ေပါ့။ အဲဒါကေတာ့ စားစရာေသာက္စရာေတြ မျပတ္ သြားသြားေ၀ေနတဲ့ ေနာက္ဆက္တဲြ ဆိုးက်ိဳးပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုမွ မေ၀ရင္ လည္း သူတို႔မွာ စပါးမေပၚခင္ စားစရာဘာမွ ရိွမွာမဟုတ္ျပန္ဘူး။ ဒုကၡ။
ထားပါေတာ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေမာ္ေတာ္ထဲမွာ ပစၥည္းေတြကို အထုပ္ကေလးေတြခဲြၿပီး ေ၀ျခမ္းထုပ္ပိုးလိုက္။ ရြာေတြေရာက္ေတာ့ ရြာေတြေပၚတက္ေ၀လိုက္ နဲ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေ၀သြားလိုက္တာ ညေန ၇ နာရီေလာက္က်ေတာ့ လပြတၱာကို ျပန္ၾကတယ္။ အေရးထဲ ေရက်နဲ႔တိုးေနလို႔ ေရတက္ေအာင္ ေစာင့္ေနရေသးတယ္။ ေရတက္ေတာ့မွ ေမာင္းထြက္လာတာ လပြတၱာကို ည ဆယ္နာရီေက်ာ္မွ ေရာက္တယ္။ ထမင္းေတာ့ ေမာ္ေတာ္ထဲမွာပဲ စားလိုက္ၾက တာေပါ့။ တည္းတဲ့အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အိပ္လိုက္ၾကရံုပဲ။ မနက္ ၆ နာရီ အိပ္ယာကထ။ မနက္စာ မုန္႔ဟင္းခါးစား။ ၇ နာရီေလာက္က်ေတာ့ တစ္ခါျပန္ထြက္။ ဒီတစ္ခါ ေတာ့ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီ အမီ ျပန္ၾကရမွာ ဆိုေတာ့ လပြတၱာ တစ္ဖက္ကမ္းက ရြာပဲသြားၿပီး ေ၀လိုက္ၾကေတာ့တယ္။ ၁၁ နာရီေလာက္က်ေတာ့ ေ၀လို႔အားလံုးၿပီးသြားတာနဲ႔ ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ လပြတၱာကေန ေန႔ခင္း ၁၂နာရီခဲြမွာ ျပန္ထြက္လာၾက တယ္။ ေျမာင္းျမမွာ ခဏနားၿပီး ဆက္ထြက္။ ေညာင္တုန္းေရာက္ေတာ့ ညေန ၅ နာရီေလာက္ရိွၿပီ။ အဲဒီကမွ ရန္ကုန္ကို ည ၁၁ နာရီေလာက္ ျပန္ေရာက္ၾကတယ္။
ဇူလိုင္လ ၁၇ ရက္ေန႔က ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔၊ ၁၈ ရက္ေန႔က စေန ၁ ရက္ ေစ်းပိတ္ၿပီး ၁၉ ရက္ေန႔က အာဇာနည္ ေန႔ဆိုေတာ့ သံုးရက္ဆက္တိုက္ ပိတ္တယ္။ သူတို႔က ေစ်းသမားေတြဆိုေတာ့ ေစ်းပိတ္တဲ့ရက္နဲ႔ ကိုက္ၿပီး သြားၾကရတာ ကိုး။ ခုတစ္ေခါက္ကေတာ့ လပြတၱာဆိုေတာ့ ေလေဘးဒါဏ္ကို အမ်ားဆံုးခံရတဲ့ သူေတြျဖစ္လို႔ သူတို႔အတြက္ ပစၥည္းေတြ အမယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၀ယ္ထားၾကတယ္။ ၁၇ ရက္ေန႔ ၄ နာရီသြားမယ္ဆိုေတာ့ ငါ့စိတ္ထဲ ေၾသာ္ ဒီက ညေနပိုင္း ထြက္၊ ဟိုမွာညအိပ္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ပစၥည္းေတြေ၀။ ဒီလိုထင္တာကိုး၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဘာမွေတာင္ ခရီးသြားဘို႔ ျပင္ဆင္မထားဘူး ။ မနက္အေစာႀကီး မိ်ဳးမ်ိဳးဖံုးဆက္ေတာ့မွ မနက္ ၄ နာရီမွန္းသိရတာ။ အဲဒါနဲ႔ ငါလည္း ကမန္းကတန္း ျပင္ဆင္ၿပီးသြား။ ၄ နာရီခဲြေလာက္မွ ကားစထြက္ျဖစ္တယ္။ တြံေတးကို အရင္သြားၾကတယ္။
ပစၥည္းေတြနဲ႔ ဆန္အိတ္ေတြကို ၁၄ ရက္ေန႔ကတည္းက မ်ိဳးမိ်ဳးက တြံေတးကို ႀကိဳၿပီး ပို႔ႏွင့္ထားတယ္။ တံြေတး က ေငြဗ်ဳိင္းျဖဴတဲ့၊ ေမာ္ေတာ္နာမည္က။ ေမာ္ေတာ္ပိုင္ရွင္ကလည္း ဒို႔လိုပဲ အဲဒီအလွဴေတြလိုက္လုပ္ေနတဲ့သူ။ အခုလည္း သူတို႔က တို႔ကို အခမဲ့လုိက္ကူညီတာ။ သူတို႔က ဆန္အိတ္ေတြတင္ၿပီး ေမာ္ေတာ္နဲ႔ႀကိဳသြားႏွင့္ၾကၿပီ။ ေနာက္ၿပီး တို႔နဲ႔ အတူ တံြေတးက ဘုန္းႀကီးလည္းလိုက္အံုးမွာ။ သူ႔ကို သြားပင့္တာေပါ့။
တြံေတးကို မနက္ ၆ နာရီေလာက္ေရာက္တယ္။ သူတို႔က ဆြမ္းကပ္တာလားမသိဘူး။ တို႔ကို ဒန္ေပါက္နဲ႔ ဧည့္ခံ တယ္။ တို႔လည္း ဒန္ေပါက္ကိုပဲ မနက္စာအျဖစ္စားၿပီး ဘုန္းႀကီးကိုပါပင့္ၿပီး ျပန္လာၾကတယ္။ လိႈင္သာယာကေနတဆင့္ ေျမာင္းျမကို ခရီးဆက္ၾကတယ္ေပါ့။ ေျမာင္းျမေရာက္ေတာ့ ေန႔ခင္း ၁၂ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ အဲဒီမွာ ထမင္းစားၾကၿပီး လပြတၱာကို ဆက္ထြက္။ လပြတၱာေရာက္ေတာ့ ညေန ၄ နာရီတီးေနၿပီ။ တည္းမဲ့အိမ္မွာ ပစၥည္းပစၥယေတြ ေနရာခ်။ ေနာက္ ဘယ္ရြာေတြကို ဘယ္လိုသြားမလဲ လို႔ အဲဒီက ၿမိဳ႔ခံေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ၾက၊ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ဘယ္ရြာေတြကေတာ့ သိပ္မရ ၾကဘူး၊ ဘယ္ရြာေတြကေတာ့ျဖင့္ ကယ္ဆယ္ေရးအဖဲြ႔ေတြ အေရာက္မ်ားတယ္ စသျဖင့္ေပါ့။ အစ္မႀကီး ေဒၚလွစိန္နဲ႔ မ်ိဳးမ်ိဳး တို႔က ထမင္းခ်ိဳင့္ေတြ သယ္လာတယ္ဟဲ့။ တို႔လည္း သူတို႔ယူလာတဲ့ ထမင္းေတြဟင္းေတြကို ညစာ အျဖစ္ တေပ်ာ္တပါး စားၾကေသာက္ၾကၿပီး ည ၉ နာရီေလာက္ အိပ္ယာ၀င္ၾကတယ္။ မနက္အေစာႀကီးထရမွာကိုး။
မနက္ ၄ နာရီေလာက္ အိပ္ယာကထ၊ တျခားေနရာေတြမွာ အိပ္ၾကတဲ့အဖဲြ႔ေတြနဲ႔ ျပန္ဆံု။ ေနာက္ေတာ့ မံု႔ဟင္းခါး မနက္စာစား။ ၇ နာရီေလာက္က်ေတာ့ လပြတၱာဆိပ္ကမ္းကေန ရြာေတြကို ေမာ္ေတာ္နဲ႔ စထြက္ၾကတယ္။ ပစၥည္းကလည္းစံု၊ လူကလည္းမ်ား၊ စားေတာ့လည္း ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာပဲ ခ်က္စားၾကတယ္ ဆိုေတာ့ တေပ်ာ္တပါးႀကီးပဲ။ တစ္ေန႔လံုး တစ္ရြာ၀င္ တစ္ရြာထြက္ ေလွ်ာက္ ေ၀ၾကတယ္။ ဒို႔အဖဲြ႔ေတြက ငါရယ္၊ မ်ိဳးမ်ိဳးရယ္၊ မ်ိဳးမ်ိဳးအစ္မႏွစ္ေယာက္ ရယ္၊ အစ္မႀကီးေဒၚလွစိန္ရယ္၊ မေဆြေဆြ၊ မေအးမိုး၊ မခင္မာၾကည္၊ ေနာက္ၿပီး လပြတၱာ နာေရးကူညီမႈအသင္းက လူ ၃ ေယာက္ ရယ္၊ တံြေတးက အဖဲြ႔ရယ္။ ဘုန္းႀကီးရယ္ ေပါ့။ ဘုန္းႀကီးက အရွင္ေခမာသီရိ(လွေတာ) တဲ့။ သူက အိႏိၵယက ေဒါက္တာဘဲြ႔ရၿပီးသား။ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ဟဲ့။ ဒို႔ေရာက္ခဲ့တဲ့ရြာ ေတြကေတာ့ စာရင္းစာရြက္ထဲမွာ ပါတဲ့အတိုင္းပဲ။
၁၇-၇-၂၀၀၈ မွ ၁၉-၇-၂၀၀၈ ထိ သြားေရာက္လႉဒါန္းခဲ့ေသာ လပြတၱာၿမိဳ႔ ေလေဘးသင့္ရြာမ်ား
စဥ္ ေက်းရြာအမည္ အိမ္ေထာင္စုေပါင္း ေက်းရြာအုပ္စု
၁ ငါးခံုးမ ေက်းရြာ ၁၉
၂ လိပ္ကြင္းေက်းရြာ ၃၄ သေျပကုန္းအုပ္စု
၃ ကိုးဘိုေက်းရြာ ၉၇ သေျပကုန္းအုပ္စု
၄ သင္ေပါင္းေက်းရြာ ၂၄
၅ ဇင္ရဲြႀကီးေက်းရြာ ၁၉၉
၆ ဇင္ရဲြေလးေက်းရြာ ၆၅
၇ ကံကြင္းေက်းရြာ ၅၂
၈ ေညာင္ပင္သာေက်းရြာ ၃၆
၉ က်ြန္းကြင္းေက်းရြာ ၁၃၂
၁၀ တန္တစ္ရာ ဆန္စက္ ၄၉
၁၁ ေရတြင္းဆိပ္ေက်းရြာ ၁၂၈
၁၂ အရာေတာ္ေက်းရြာ ၂၁၄
မွတ္ခ်က္။ ။ထိုရြာမ်ားသို႔ လႉဒါန္းခဲ့ေသာ ပစၥည္းတန္ဘိုးစုစုေပါင္းမွာ ၁၅၉သိန္း၃၇၄၅၀က်ပ္ ျဖစ္ပါ၏။ အေသးစိတ္ စာရင္းကို ပူးတဲြပါ မူရင္းစာရင္းမ်ား၌ ၾကည့္ပါရန္။ သူရို႔ သြားခဲ့ေသာခရီးကို ဗီဒီယိုျဖင့္လည္း မွတ္တမ္းတင္ထားရာ စိတ္ပါ၀င္စားသူမ်ား ထို ဗီဒီယိုေခြကို ငွားရမ္းၾကည့္ရႈႏိုင္ပါေၾကာင္း။
ဒို႔ေတြ႔ရသေလာက္ ရြာေတြမွာ စပါးစိုက္လို႔ ပိ်ဳးလို႔ မၿပီးၾကေသးဘူး။ မုန္တိုင္းတံုးက လယ္ေတြထဲကို ဆားငန္ေရ ေတြ ၀င္ကုန္ၾကေတာ့ စပါးေတြမေပါက္ၾကဘူးတဲ့။ ပ်ိဳး၀ယ္စိုက္ေတာ့လည္း ဆားငန္ေရေတြ ၀င္ထားလို႔ စပါးပင္ေတြ ေသကုန္တယ္ေျပာတယ္။ ငါတို႔ အဲဒီလယ္ေတြ ေတြ႔ခဲ့တယ္။ အဓိက ကေတာ့ သူတို႔မွာ စားဘို႔ ဆန္ လိုေနတာပဲ။ အ၀တ္ အစားနဲ႔ အိုးခြက္ပန္းကန္ေတြက ရသင့္သေလာက္ ရၿပီးကုန္ၾကၿပီ။ အဲဒါေတြက သိပ္မလိုေတာ့ဘူး။ သံုးလို႔ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဆန္ က်ေတာ့ကာ တစ္ခါလာလႉမွ တစ္အိမ္ေထာင္ကုိ သံုးျပည္၊ အမ်ားဆံုး ငါးျပည္ပဲ လႉႏိုင္ၾကေတာ့ ခဏနဲ႔ကုန္ ကုန္ သြားတာကိုး။ ဘယ့္နဲ႔ ေလာက္ႏိုင္မလဲ။ သမုဒၵရာ ၀မ္းတစ္ထြာ ဆိုတဲ့အတိုင္း ဒီဗိုက္ႀကီးက အၿမဲစားေနတာဆိုေတာ့ အၿမဲ လိုေနတာကေတာ့ ဆန္ပဲ။ ဘယ္ႏွဖဲြ႔လာလႉလႉ ေလာက္စရာကို မရိွဘူး။ လိုၿမဲ လိုေနမွာပဲ။ ေနာက္စပါးေပၚတဲ့ထိ။
အဲဒီမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနသလဲဆိုေတာ့ ဇင္ရဲြႀကီးရြာက လူတစ္ေယာက္ေျပာျပတယ္။ အဲဒီကလူေတြ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဓါတ္ပ်က္ျပားေနၾကတယ္ တဲ့။ လူေတြဟာ အလုပ္မလုပ္ခ်င္ၾကေတာ့ပဲ လာလႉတာပဲ ေမွ်ာ္ စားေနခ်င္ၾကၿပီ လို႔ ေျပာ တယ္။ သူ႔မွာ ဆားက်င္းရိွတယ္။ ဆားက်င္းက မုန္တိုင္းဒါဏ္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားတယ္။ အခု သူက ဆားက်င္းကို ျပန္ျပင္ ခ်င္လို႔ အလုပ္သမားငွားေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႔ ငွားလို႔မရဘူး။ လူေတြက အလုပ္မလုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္ခကို မတန္တဆ ေတာင္းတယ္။ ၂၀၀၀ ေလာက္တန္ တဲ့အလုပ္ကို ၄၀၀၀ ေလာက္ရမွ လုပ္ခ်င္ၾကတယ္။ အလႉရွင္ေတြက စားစရာေတြ လာ လာ ေ၀ေနၾကေတာ့ အဲဒါပဲ ေမွ်ာ္ ေနၾကေတာ့တာပဲ တဲ့။ ပိုက္ဆံမရိွလည္း ကိစၥမရိွဘူး။ အလႉရွင္လာမွာပဲ ေပါ့။ အဲဒါကေတာ့ စားစရာေသာက္စရာေတြ မျပတ္ သြားသြားေ၀ေနတဲ့ ေနာက္ဆက္တဲြ ဆိုးက်ိဳးပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုမွ မေ၀ရင္ လည္း သူတို႔မွာ စပါးမေပၚခင္ စားစရာဘာမွ ရိွမွာမဟုတ္ျပန္ဘူး။ ဒုကၡ။
ထားပါေတာ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေမာ္ေတာ္ထဲမွာ ပစၥည္းေတြကို အထုပ္ကေလးေတြခဲြၿပီး ေ၀ျခမ္းထုပ္ပိုးလိုက္။ ရြာေတြေရာက္ေတာ့ ရြာေတြေပၚတက္ေ၀လိုက္ နဲ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေ၀သြားလိုက္တာ ညေန ၇ နာရီေလာက္က်ေတာ့ လပြတၱာကို ျပန္ၾကတယ္။ အေရးထဲ ေရက်နဲ႔တိုးေနလို႔ ေရတက္ေအာင္ ေစာင့္ေနရေသးတယ္။ ေရတက္ေတာ့မွ ေမာင္းထြက္လာတာ လပြတၱာကို ည ဆယ္နာရီေက်ာ္မွ ေရာက္တယ္။ ထမင္းေတာ့ ေမာ္ေတာ္ထဲမွာပဲ စားလိုက္ၾက တာေပါ့။ တည္းတဲ့အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အိပ္လိုက္ၾကရံုပဲ။ မနက္ ၆ နာရီ အိပ္ယာကထ။ မနက္စာ မုန္႔ဟင္းခါးစား။ ၇ နာရီေလာက္က်ေတာ့ တစ္ခါျပန္ထြက္။ ဒီတစ္ခါ ေတာ့ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီ အမီ ျပန္ၾကရမွာ ဆိုေတာ့ လပြတၱာ တစ္ဖက္ကမ္းက ရြာပဲသြားၿပီး ေ၀လိုက္ၾကေတာ့တယ္။ ၁၁ နာရီေလာက္က်ေတာ့ ေ၀လို႔အားလံုးၿပီးသြားတာနဲ႔ ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ လပြတၱာကေန ေန႔ခင္း ၁၂နာရီခဲြမွာ ျပန္ထြက္လာၾက တယ္။ ေျမာင္းျမမွာ ခဏနားၿပီး ဆက္ထြက္။ ေညာင္တုန္းေရာက္ေတာ့ ညေန ၅ နာရီေလာက္ရိွၿပီ။ အဲဒီကမွ ရန္ကုန္ကို ည ၁၁ နာရီေလာက္ ျပန္ေရာက္ၾကတယ္။
Nargis Donation Receipts for Laputta
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၇ ရက္မွ ၁၉ ရက္အတြင္း သြားေရာက္လႉဒါန္းခဲ့ေသာ လပြတၱာာျမိဳ႔နယ္ မွ ေက်းရြာမ်ား အတြက္ စာရင္းရွင္းတမ္းမ်ား ျဖစ္ပါ၏။
Nargis Donation Receipts for Kawhmu
၂၀၀၈ ဇြန္လ ၂၆ ရက္ေန႔က ေကာ့မႉးသို႔သြားေရာက္လႉဒါန္းခဲ့ေသာ စာရင္းရွင္းတမ္းမ်ား ျဖစ္ပါ၏။
Tuesday, September 16, 2008
Nargis Activity Records Part2 (Kawhmu)
နာဂစ္ေလေဘးဒုကၡသည္မ်ားအတြက္ သြားေရာက္လွဴဒါန္းျခင္းမွတ္တမ္းမ်ား အမွတ္ (၂)
နိဒါန္း
က်ြန္ေတာ့္မွာ လုပ္စရာကိုင္စရာ၊ ဖတ္စရာ၊ ေရးစရာမ်ားျဖင့္ အေတာ္မအားလပ္ႏုိင္ေအာင္ ရိွပါသျဖင့္ နာဂစ္ ဒုကၡ သည္မ်ားအား သြားေရာက္လွဴဒါန္းျခင္း မွတ္တမ္းမ်ားကို ေတး သာထားၿပီး ေရးခန္းသို႔ မေရာက္ခဲ့ပါ။ ယခု အျခားကိစၥ မ်ားကို ေခတၱရပ္ထားၿပီး နာဂစ္အတြက္ ေရးရန္ အေၾကြးက်န္ေနသည္မ်ားကို ေရးလိုက္ပါ၏။ သိပ္ၾကာလွ်င္ ေမ့ကုန္မွာ စိုးရသည္။ ယခုေတာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေမ့ကုန္ၿပီ။ က်ြန္ေတာ္တို႔က သည္ဘက္က ပိုက္ဆံစုေပးရံုသာ တတ္ႏိုင္ၿပီး တကယ္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ သြားေရာက္လွဴဒါန္းသူမ်ားမွာ က်ြန္ေတာ့္ႏွမမ်ားျဖစ္သျဖင့္ က်ြန္ေတာ္က သူတို႔ေျပာျပ သမွ် ဖံုးထဲက နားေထာင္ၿပီး ျပန္ေရးရျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လုပ္ခဲ့သူမ်ားေလာက္ေတာ့ အေသးစိတ္ မက် ႏိုင္ပါ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လုပ္ခဲ့သူမ်ား ကေတာ့ မိမိတို႔ ဘာလုပ္ခဲ့သည္မ်ားကို အေသးစိတ္ မွတ္မိေနမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း တဆင့္ ျပန္နားေထာင္ရေသာ က်ြန္ေတာ့္အဖို႔ သူတို႔ေျပာသမွ် အားလံုးမွတ္မိဘို႔ မလြယ္လွပါ။ (လူခ်င္းေတြ႔ေမးရလွ်င္ ေတာ့ က်ြန္ေတာ္ က အသံသြင္းထားေလ့ရိွပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဖံုးႏွင့္ေျပာတာက်ေတာ့ အသံသြင္းဘို႔ သိပ္မလြယ္လွပါ)။
တကယ္လုပ္သည့္အခါတြင္လည္း ေျပာသေလာက္ မလြယ္လွပါ။ အခက္အခဲ မိ်ဳးစံုႏွင့္ ေတြ႔ရပါသည္။ ရာသီဥတု မေကာင္းတာက အစ၊ လမ္းမေကာင္းတာ အလယ္၊ ဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲတာ အဆံုး။ ကိုယ္တိုင္လုပ္သည့္အခါက်မွ သည္ ဒုကၡသုကၡမ်ားကို သိႏိုင္မည္။ ပါးစပ္ႏွင့္ေျပာေနရံုမွ်ျဖင့္ နားမလည္ႏိုင္။
ေနာက္ၿပီး လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း ေတြ႔လာရသည္မွာ လႉဒါန္းျခင္း၏ ေဘးထြက္ ဆိုးက်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ သူမ်ားလာလႉတာ အေခ်ာင္ စားေနရေသာအခါ အလုပ္မလုပ္ခ်င္ၾကေတာ့ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ အလုပ္လုပ္ဘို႔ လယ္သမားမ်ားက လာငွားေသာ အခါတြင္ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ပညာျပေနပါေတာ့၏။ လုပ္ခကို မတန္တဆ ေတာင္းလိုေတာင္း။ ဖင္နာတယ္၊ ရင္နာတယ္ ဆိုလိုဆို။ ေနာက္ၿပီး နင္တို႔ဟာ လုပ္ရမွ ငါတို႔စားရမွာ မွတ္လို႔၊ ငါတို႔အလုပ္မလုပ္လဲ အလႉရွင္ေတြ အၿမဲရိွေနတာပဲ ဟု ေျပာေသးသည္ ဆို၏။ မမ်ိဳးေျပာသည္ကို ဤကဲ့သို႔ ျပန္ၾကားရေသာအခါ က်ြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ တခါတခါ ေစတနာ ေတာင္ ပ်က္ပ်က္သြားပါသည္။ သို႔ေသာ္ လယ္မ်ားမထြက္ခင္ေတာ့ သူတို႔စားစရာရိွမည္မဟုတ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လႉၿမဲ လႉေနရဦးမည္ ျဖစ္ပါသည္။
သည္တစ္ေခါက္ မမတို႔ ျပင္စလူ သြားလွဴရာတြင္မေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဒုကၡမ်ားခဲ့ၾကပါသည္။ အဆိုးဆံုးက မိုးသည္းထန္စြာရြာသျဖင့္ လမ္းမ်ား သြားမရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ပ်က္ေနျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။ “ခိ်ဳင့္ႀကီးေတြ ဆိုတာဟယ္၊ တစ္ခုတစ္ခု ဒူးေလာက္၊ ခါးေလာက္ေတြ နက္ပါရဲ့” ဟု မမက ျပန္ေျပာျပပါသည္။ ထို႔ျပင္ “ငါတို႔မွာ ကံေကာင္းလို႔ မေသ တယ္။ အျပန္က်ေတာ့” ဟုလည္း သည္းထိတ္ရင္ဖိုဖြယ္မ်ားကို ေျပာပါေသး၏။ သူေရးေပးလိုက္ေသာ မွတ္တမ္းမ်ားႏွင့္ က်ြန္ေတာ္မွတ္မိသမွ် ေပါင္းစပ္ကာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ေရးလိုက္ပါ၏။
က်ြန္ေတာ္တို႔ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ မွ ေကာက္ခံရရိွေငြမ်ားအပါအ၀င္ အျခားအလွဴရွင္မ်ား၏ အလွဴေငြ အားလံုးကို ဧရာ၀တီတိုင္းမွ နာဂစ္ဒါဏ္ခံ ေဒသမ်ားသို႔ စားစရာ၊ ေသာက္စရာ၊ အ၀တ္အထည္၊ အိမ္ေဆာက္ပစၥည္း၊ ငါးပိငါးေျခာက္မွ အစ၊ အိုးခြက္ ပန္းကန္၊ ဒါး၊ ေရဒီယို၊ ျမန္မာေဆး၀ါး၊ လက္ႏိွပ္ဓါတ္မီး အလယ္၊ ဖေယာင္းတိုင္၊ မီးျခစ္၊ စိပ္ပုတီး၊ ဘုရားရိွခိုးစာအုပ္ အဆံုး ၀ယ္ျခမ္းကာ ေစတနာ ဗလပြႏွင့္ သြားေရာက္ လွဴဒါန္းခဲ့ၾကပါသည္။
မုန္တိုင္းက်ၿပီေဟ့ ဆိုသည္ႏွင့္ ထို ဒုကၡသည္မ်ားအတြက္ ဘာလုပ္ေပးရင္ ေကာင္းမလဲ ဟု က်ြန္ေတာ့္မွာ ေခါင္းေျခာက္ေအာင္ စဥ္းစားလွ်က္ အင္တာနက္သတင္းမ်ားကို ဖတ္ရႈ စနည္းနာရင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ တုိင္ပင္ကာ အလွဴေငြမ်ားကို က်ြန္ေတာ္တို႔ တတ္စြမ္းသေရြ႔ လိုက္လံေကာက္ခံ ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ အစားအစာ ကို ပထမ ဦးစားေပး၊ အ၀တ္အထည္ ႏွင့္ အိုးခြက္ပန္းကန္ မ်ားကို ဒုတိယ ဦးစားေပး၊ ေနာက္ဆံုးမွ အိမ္ေဆာက္ဖို႔ႏွင့္ သက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္း ကိရိယာမ်ား၊ ေက်ာင္း အေဆာက္အဦးမ်ား ေထာက္ပံ့ေပးေရး စသျဖင့္ အစီအစဥ္မ်ား ခ်မွတ္လွဴဒါန္းခဲ့ပါ၏။
မုန္တိုင္းက်ၿပီးစ ေသြးပူေနတံုးေတာ့ အလွဴေငြ ေကာက္ခံရတာေကာင္းပါ၏။ ႏိုင္ငံတကာကလည္း အာရံုစိုက္ ေနခ်ိန္ဆိုေတာ ကိုယ့့္ ျမန္မာလူမိ်ဳးမ်ားသာမက ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားကိုပါ ေကာက္ခံ လို႔ အဆင္ေျပ ပါသည္။ သို႔ေသာ္ မုန္တိုင္းကာလ လြန္ေျမာက္ၿပီး တစ္လေလာက္ ၾကာသြားေတာ့ အားလံုး ေသြးေအးသြားၿပီ ျဖစ္ရာ အလွဴေငြ ေကာက္ရ တာ အရင္ကေလာက္ တာမသြားေတာ့ပါ။ မုန္တိုင္းက်အၿပီး တစ္လေလာက္အၾကာ ဒုတိယအသုတ္အေနႏွင့္ က်ြန္ေတာ္ အလွဴေငြမ်ားလိုက္လံ ေကာက္ခံေတာ့ က်ြန္ေတာ္ႏွင့္ အလုပ္ အတူတူလုပ္ေနသူ ေဟာ္လန္မွ လူႀကီး တစ္ေယာက္ကို သြား အလွဴခံေသာအခါ ဘာေျပာလႊတ္သည္ ထင္ပါသနည္း။
“ဟိုတစ္ခါ ငါ လွဴၿပီးၿပီပဲကြ၊ မင္းကို အပတ္တိုင္း လတိုင္း လွဴဘို႔ရာ ငါ့မွာ တာ၀န္မရိွဘူး” - ဟူ၏။ က်ြန္ေတာ့္မွာ အေတာ္ေလး ေအာင့္သြားပါသည္။ ကိုင္း၊ အလွဴခံခ်င္အံုးဟ ဟုလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ဆံုးမ ရပါ၏။ သူေျပာတာေရာ မမွန္ပါလား။ လွဴတယ္ဆိုတာ ေစတနာ၏ အလုပ္ ျဖစ္ပါသည္။ တာ၀န္ ၀တၱရားႏွင့္ ဘာမ်ားဆိုင္ပါသနည္း။ (သူတို႔အေနာက္တိုင္းကလူေတြအဖို႔ ဆိုင္လွ်င္ေတာ့လည္း မေျပာတတ္ပါ။)
သူရို႔လို ႏိုင္ငံျခားသားမေျပာႏွင့္၊ ကိုယ့္ဗမာ အခ်င္းခ်င္းေတာင္ အလွဴခံလို႔ မရပါ။ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနသူ မ်ားပါသည္။ သူမလွဴခ်င္မွန္းသိလွ်င္ ကိုယ္ကလည္း အလိုက္တသိႏွင့္ အသာေလး ေနာက္ဆုတ္ရပါ၏။
ဘာပဲေျပာေျပာ ပထမတစ္သုတ္ေတာ့ အေတာ္ေလး ထည့္၀င္လွဴဒါန္းၾကပါ၏။ က်ြန္ေတာ္၊ ကိုႏြယ္၀င္း၊ ကိုျမင့္သိန္း တို႔ စုတာ စင္ကာပူေဒၚလာ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ရပါသည္။ သိပ္မမ်ားလွေပမင့္ သိပ္နည္းလွေသာ ပိုက္ဆံ ေတာ့ မဟုတ္ပါ။
ထိုေကာက္ခံရရိွေငြမ်ားကို ရန္ကုန္မွ က်ြန္ေတာ့္အစ္မႀကီးထံပို႔ကာ အ၀တ္အထည္၊ စားစရာမ်ား စသျဖင့္ လိုအပ္သည္မ်ားကို ၀ယ္ျခမ္းကာ ေျမာင္းျမရိွ ဒုကၡသည္ စခန္းမ်ားသို႔ သြားေရာက္ လွဴဒါန္းခဲ့ၾက ပါ၏။ ထိုသို႔လွဴဒါန္းရာ တြင္ အဓိက ကူညီသူမ်ားမွာ မဂၤလာေစ်းမွ မမိ်ဳးမိ်ဳးႏွင့္ အဖဲြ႔ ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔ မွာက ေငြအင္အား၊ လူအင္အား၊ ပစၥည္းအင္အား ေတာင့္တင္းသျဖင့္ သူတို႔ကူညီေပလို႔သာ က်ြန္ေတာ္တို႔ ေခ်ာေခ်ာ ေမာေမာ လွဴဒါန္းႏိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ သို႔အတြက္ မမိ်ဳးမိ်ဳးတို႔အဖဲြ႔ကို အထူးေက်းဇူးတင္ရိွပါေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား။
ေအးၿငိမ္း
၁၅-၀၉-၂၀၀၈
ေကာ့မႉးသို႔ သြားေရာက္လွဴဒါန္းၾကျခင္း (၂၆-၀၆-၂၀၀၈)
ဇြန္လလယ္ေလာက္တြင္ က်ြန္ေတာ္ မမႏွင့္ ဖံုးေျပာစဥ္ သူက တြံေတးႏွင့္ ကြမ္းျခံကုန္းဘက္တြင္ အစာေရစာ မ်ားျပတ္လပ္ေနသည္ဟု သတင္းရေၾကာင္း၊ တံြေတးဘက္မွ လူႀကီးသံုးေလးဦး စားစရာမရိွသျဖင့္ ဆန္လာၿပီး အလွဴခံ ေၾကာင္း၊ ထမင္းခ်က္မစားရေတာင္ ဆန္ျပဳတ္ေလာက္ကေလး ျပဳတ္ေသာက္ရေတာင္ ေတာ္ပါၿပီ ဟု ေျပာသည္ဆိုသျဖင့္ က်ြန္ေတာ့္မွာ ဘယ္လိုခံစားလိုက္ရမွန္းပင္ မသိပါ။ သို႔ႏွင့္ က်ြန္ေတာ္က ကိုယ္ႏွင့္ နီးစပ္ရာသူငယ္ခ်င္းမ်ားသို႔ အတင္း လိုက္ အလွဴခံရျပန္ပါ၏။ ကိုေရခ်မ္းက သူတို႔အဖဲြ႔ေတြ ၿပီးခဲ့သည့္ အပတ္ကမွ ... ဆရာေတာ္ (ဘဲြ႔မမွတ္မိေတာ့ပါ) ကို လွဴလိုက္ၿပီးျဖစ္သျဖင့္ သိပ္မေသခ်ာေၾကာင္း၊ သူ အတတ္ ႏိုင္ဆံုးစည္းရံုးပါမည့္အေၾကာင္း ေျပာပါ၏။ သို႔ေသာ္ တကယ္ အလႉခံေတာ့ သူ႔ဆီမွ ဆန္ ၁၈ အိတ္စာ ရပါသည္။ က်ြန္ေတာ္လည္း သူတို႔ထံမွ စာရင္းကို အပူတျပင္း ေတာင္းၿပီး သကာလ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအလွဴေငြ အပါအ၀င္ ရသမွ်အလွဴေငြကို သူတို႔ထံမွ ပိုက္ဆံ အေရာက္ေစာင့္ မေနေတာ့ပဲ လဲႊလိုက္ကာ မမကို တံြေတးသို႔ ခ်က္ျခင္း သြားခုိင္းလိုက္ပါ၏။ ထံုးစံအတိုင္း မမိ်ဳး တို႔ႏွင့္အတူ ျဖစ္ပါသည္။
အလွဴေငြ က်ပ္ ၁၈၁၆၅၆၀ ရၿပီး ရသမွ်အားလံုးကို ဆန္ခ်ည္း၀ယ္သြားရာ ဆန္အိတ္ ၁၀၀ ရပါ၏။ ဆန္မွာ အ၀ါေရာင္ေပါက္ေနၿပီး အတန္ငယ္ ညံ့သည္ ဟု ဆိုပါသည္။ က်ြန္ေတာ္က ေနာက္တစ္ခါ၀ယ္လွ်င္ ေကာင္းေသာဆန္ ၀ယ္သြားရန္ အၾကံေပးပါ၏။ ဆန္အိတ္ ၁၀၀ သာဆိုတယ္၊ ေ၀လိုက္ေတာ့ တစ္အိမ္ေထာင္ ကို သံုးျပည္စီပဲ ရတာဟဲ့ ဟု မမကေျပာပါ၏။ အလွဴကိစၥအတြက္ ဆန္အိတ္မ်ားသယ္ရာတြင္ တံြေတးမွ စက္ ေလွက အကူအညီေပးပါ၏။ က်ြန္ေတာ္ က မမကို သူရို႔လုပ္ခဲ့သည္မ်ားကို မွတ္တမ္းေရးခိုင္းထားရာ ေအာက္ပါ တို႔မွာ သူေရးေပးလိုက္ေသာ မွတ္တမ္းမ်ား ျဖစ္ပါ၏။
၂၆-၆-၂၀၀၈ (ေကာ့မႉးကို ေန႔ခ်င္းျပန္သြားခဲ့တဲ့ခရီး)
စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ က နင္ပို႔လိုက္တဲ့ ၁၈ သိန္းေက်ာ္ရယ္၊ မခင္သိန္းညြန္႔ က သပ္သပ္လႉတာ တစ္သိန္း ရယ္၊ အရင္ ၀ိသာခါေက်ာင္းက က်န္တာ ၃၇၅၀၀၀ ရယ္ ေပါင္း ၂၂ သိန္းခဲြေက်ာ္ အလႉေငြ လက္ထဲမွာ ရိွတယ္ေပါ့။ လပြတၱာက ရြာေတြက ခရီးလည္းေ၀းတယ္။ လႉရမဲ့ရြာေတြလည္း မ်ားတယ္။ လူအေသအေပ်ာက္လည္း မ်ားတယ္ ဆိုေတာ့ သူ႔ဘို႔ မ်ားမ်ားခ်န္ထားၿပီး ေကာ့မႉးဘို႔ ၂၇၅၀၀၀ လပြတၱာဘို႔ သိန္း ၂၀ စသျဖင့္ ခဲြလိုက္တယ္။ တြံေတးက ဆန္ျပတ္ေနတဲ့သူေတြအတြက္ ဒီမွာ ငါတို႔ လိုက္ၿပီးအလွဴခံတာ ေဒၚအိုင္းရစ္က ဆန္ တစ္အိတ္၊ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မမ က တစ္အိတ္၊ အန္တီၿပံဳးတို႔က တစ္အိတ္၊ ဦးသန္းေအာင္က တစ္အိတ္ ေပါင္း ေလးအိတ္ရတယ္။ ေကာ့မႉးကိုေတာ့ ငါနဲ႔ ျမတ္ထားနဲ႔ သြားလိုက္တယ္။
မ်ိဳးမ်ိဳးတို႔အိမ္က ကားက ေန႔လည္စာအတြက္ ဒန္ေပါက္ သြား၀ယ္ရင္း ငါတို႔ကိုလာေခၚလို႔ မနက္ ငါးနာရီ ေလာက္ မ်ိဳးမ်ိဳးတို႔အိမ္ကိုသြားၾကၿပီး အဲဒီကေနမွ မနက္ ၆ နာရီေလာက္မွာ အစ္မႀကီးေဒၚလွစိန္တို႔အိမ္မွာ မံု႔ဟင္းခါး စားၾကတယ္။ မနက္ ၇ နာရီေလာက္မွ ရန္ကုန္က ထြက္ျဖစ္ၾကတယ္။ ေကာ့မႉးက သြားရမဲ့ခရီးက လည္းနီးတယ္။ ေ၀ရမဲ့ ပစၥည္းကလည္း နည္းၿပီး အမယ္သိပ္မမ်ားေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ။
ခုတစ္ေခါက္သြားတာက မ်ိဳးမ်ိဳးတို႔အိမ္က ဒိုင္နာနဲ႔ သြားၾကတာ။ ငါရယ္၊ မ်ိဳးမ်ိဳးရယ္၊ မ်ိဳးမ်ိဳးအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ ရယ္၊ ေဆြေဆြရယ္၊ မေအးမိုးရယ္၊ F.M.I က မခင္မာၾကည္ရယ္၊ ကိုသူရရယ္၊ ေျခာက္ထပ္ႀကီးက ဘုန္းႀကီးရယ္၊ ျမတ္ ထားရယ္ ေပါ့။ ဒိုင္နာနဲ႔သြားရတာကို ငါေတာ့ ပိုသေဘာက်တယ္။ အကုန္လံုးစုထိုင္ၿပီး သြားရတာဆိုေတာ့ စကားေျပာ လိုက္ ရီလိုက္ ေမာလိုက္နဲ႔ ပိုၿပီးအဆင္ေျပတယ္။ မီနီဘတ္စ္ နဲ႔က်ေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ခံုဆိုေတာ့ စကားေျပာရတာ အဆင္မေျပဘူး။ ခါတိုင္းဆို အစ္မႀကီး ေဒၚလွစိန္ အၿမဲပါေနက်။ ခုတစ္ေခါက္ေတာ့ သူ တရားစခန္း၀င္ေနတာနဲ႔ မလိုက္ ျဖစ္ဘူး။ အဲဒီအစ္မႀကီးဆို သိပ္က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ၾကားက သြားတဲ့အေခါက္တိုင္း သူလိုက္တယ္။ ေငြအားေရာ၊ လူအားေရာ၊ တကယ့္ကို အားတက္သေရာပဲေဟ့။ ပစၥည္းေ၀တာတို႔ဘာတို႔မွာလည္း သူ ေတာက္ေလွ်ာက္ ၀င္လုပ္တာပဲ။
ေကာ့မႉးေရာက္ေတာ့ ၈ နာရီခဲြ။ ေကာ့မႉးမွာ ဆန္ေ၀မဲ့ရြာကလူေတြ လာႀကိဳေနတယ္။ မ်ိဳးမ်ိဳးက တစ္ရက္ႀကိဳ သြားၿပီး ဆန္အိတ္ေတြ အရင္၀ယ္ႏွင့္၊ ေနာက္ၿပီး ေနာက္ေန႔ ငါတို႔လာေတာ့ အဆင္သင့္ေ၀ႏိုင္ေအာင္လို႔ ႀကိဳစီစဥ္ထားႏွင့္ တာ။ ေကာ့မႉးကေန ရြာကို စက္ေလွနဲ႔ တစ္နာရီေလာက္ေမာင္းရတယ္။ လမ္းမွေတြ႔တဲ့ရြာက လူေတြကိုလည္း ေ၀သြား တာေပါ့။ မ်ိဳးမ်ိဳးက လံုခ်ည္ေတြ၊ အက်ႌ ေတြသယ္လာလို႔ အဲဒီအထည္ေတြရယ္၊ ေနာက္ၿပီး ပိုက္ဆံလည္းထည့္ေ၀တယ္။
တို႔ဆန္သြားေ၀တဲ့ ရြာနာမည္က ေညာင္ပင္သာရြာတဲ့။ တို႔လည္း အခိ်န္ဆဲြမေနပဲ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဆန္အိတ္ ေတြထားတဲ့ အိမ္မွာ ေ၀ဘို႔ လုပ္ၾကတယ္။ ဆန္က တစ္အိတ္ကို ၁၂၀၀၀ ေစ်း၀ယ္ရတယ္။ ဆန္၀ါေတြပါတယ္။ သိပ္မေကာင္းလွဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီဆန္ေတြပဲ ရိွတယ္တဲ့။ လိုေသးလို႔ ေနာက္ထပ္ နည္းနည္းေလာက္ ထပ္၀ယ္ခ်င္ေသး တာေတာင္ ၀ယ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ခဲြလိုက္ေတာ့ အိမ္ေထာင္စု တစ္ခုကို သံုးျပည္က်စီရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ရသေလာက္ပဲ အိမ္ေထာင္စုအားလံုးကို ေ၀ေပးလိုက္တာေပါ့။ အိမ္ေထာင္စု တစ္ခုကို ေ၀ပံုက်တစ္စု ရတာေပါ့ဟယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔က်ေတာ့ အိမ္ေထာင္စု စာရင္းတစ္ခုထဲမွာ အိမ္ေထာင္စု ႏွစ္ခုေနၾကေတာ့ သူတို႔ဘို႔ မရရေကာင္းလားလို႔ ရန္ေတြျဖစ္ၾကလို႔ေဟ့။ ျဖစ္ပံုက အဲဒီမိသားစုမွာ အိမ္ေထာင္က်သြားတဲ့သားက အိမ္မခဲြပဲ သူ႔မိဘမ်ားအိမ္မွာပဲ ေပါင္းေနတယ္။ ဒီေတာ့ ရပ္ရြာက အလႉေငြစုတဲ့အခါျဖစ္ေစ ရပ္ရြာအေရးေတြမွာ သူတို႔က အနပ္တင္ၿပီး မိသားစု ႏွစ္စုစာေတာ့မလုပ္ပဲ ဘာ အခု ရစရာရိွမွ မိသားစုႏွစ္ခုစာ လုိခ်င္လို႔ ျဖစ္မလဲ စသျဖင့္ေပါ့ဟယ္။ ရြာလူႀကီးကေတာ့ အိမ္ေထာင္စု စာရင္းေပါက္တဲ့အတိုင္း ေ၀တာ ေပါ့။ အဲဒါ သူတို႔မရလို႔ဆိုၿပီး ရန္လုပ္တာ။ ထားပါေတာ့။
ရြာကစာသင္ေက်ာင္းကလည္း အကုန္ ဘာမွမက်န္ေအာင္ ၿပိဳပ်က္သြားေတာ့ စာသင္စရာေနရာမရိွဘူး။ အိမ္ေတြမွာပဲ ခဲြသင္ေနၾကရတယ္။ သူငယ္တန္းက တစ္အိမ္၊ ၄ တန္းက တစ္အိမ္၊ ၅ တန္းက တစ္အိမ္ စသျဖင့္ေပါ့။ ၆ တန္းနဲ႔ ၇ တန္းကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ဇရပ္မွာ သင္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ လယ္ေတြၿပီးၾကၿပီလား လို႔ေမးၾကည့္ေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ား မၿပီးၾကေသးဘူး။ အနည္းအက်ဥ္းပဲ ၿပီးေသးတယ္။ လယ္သမားေတြကို တစ္ေယာက္ကို မိ်ဳးစပါး ၄ တင္းခဲြ ေပးတယ္တဲ့။ ေပါက္တာေပါက္၊ မေပါက္တာမေပါက္ပဲလို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီရြာေတြက်ေတာ့ ပင္လယ္နဲ႔ နည္းနည္း ေ၀းသြားလို႔ လူအေသအေပ်ာက္ေတာ့ သိပ္မရိွဘူး၊ တစ္ေယာက္ပဲေသတယ္ လို႔ေျပာတယ္။ အိမ္ေတြေတာ့ အကုန္ ပ်က္စီးကုန္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျပန္ေဆာက္ၿပီးကုန္ၾကၿပီ။ ေနလို႔ရရံုေပါ့။
ဒို႔ေတြ ေလေဘးသြားလႉတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္ စားၾကရတာေပါ့။ အႏို႔ သူတို႔မွာလည္း ကိုယ့္ေက်ြးဘို႔ ေနေနသာ သူတို႔ေတာင္မွ စားစရာမရိွတာ။ ႏို႔ေပမဲ့ အဲဒီရြာမွာေတာ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးေတြနဲ႔ လာပို႔ၾကတယ္ ဟဲ့။ ဒို႔လည္း အဲဒီထမင္းေတြပဲ စားလိုက္ၾကတယ္။ ေအာင္မယ္၊ စားလို႔အရမ္းေကာင္းတယ္ဟဲ့။ ဒို႔ရြာေတြဘက္က ခ်က္သလိုမိ်ဳး။ ဒို႔မွာ ေန႔လည္စာဘို႔ ဒန္ေပါက္ေတြပါလာတယ္။ အျပန္မွ စားမယ္ဆိုၿပီး ကားေပၚမွာ ထားခဲ့ၾကတာ။ အဲဒီရြာမွာ စားလိုက္ၾက ေတာ့ ဒန္ေပါက္ထုပ္ေတြ မစားျဖစ္ေတာ့ဘူး ေပါ့။
ဆန္အားလံုးေ၀ၿပီးေတာ့ ၁၀ နာရီခဲြေနၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ ေကာ့မႉးကို ျပန္လာၾကတယ္။ အဲဒီကမွ ငွက္ေအာ္စမ္း ကို သြား။ ငွက္ေအာ္စမ္းမွာ ကားထားခဲ့ၿပီး ေညာင္တုန္းဆိုတဲ့ရြာကို ေထာ္လာဂ်ီနဲ႔ ဆက္သြားၾကတယ္။ အဲဒီရြာက လာႀကိဳ ေနတာ။ ဆန္ကေတာ့ အရင္ရက္က မ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳလာၿပီး ၀ယ္ထားခဲ့တယ္။ လမ္းကလည္း ဆိုးလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ လမ္းမွာ ေထာ္လာဂ်ီ နစ္ေနရင္ တို႔က ေျခလ်င္ဆင္းေလွ်ာက္၊ ေထာ္လာဂ်ီကို ၀ိုင္းတြန္း။ လမ္းက ေျမနီလမ္း။ တို႔ရြာက ေန ထံုးေပၚတို႔၊ က်ီးပင္တို႔ဘက္ကိုသြားတဲ့ ေက်ာ(ကုန္းျပင္ျမင့္)ေပၚကလမ္းမိ်ဳးေတြ။ ခ်ိဳင့္ေတြ ခြက္ေတြနဲ႔။ အဲဒီရြာက လူေတြက အဲဒီေက်ာေပၚက ၀ါးပိုး၀ါးတို႔၊ သိုက္၀ါးတို႔ကို ခုတ္။ လက္တြန္းလွည္းေပၚတင္ၿပီး လူအားနဲ႔ ဆဲြၾကတယ္။ အရမ္း ပင္ပန္းတာေပါ့ဟယ္။ လက္တြန္းလွည္းတစ္စီးကို တို႔ဆီက ၀ါးေဖာင္ႏွစ္ေဖာင္စာေလာက္(၀ါးအလံုး ငါးဆယ္ခန္႔) ရိွတယ္။
ရြာကို ေန႔ခင္း ၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္ေရာက္ၾကတယ္။ ဆန္ထုပ္ေတြက အဆင္သင့္ဆိုေတာ့ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပဲ ဆန္ေတြ ေ၀လိုက္ၾကတယ္။ ဆန္ေ၀ၿပီးေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းက ဘုန္းႀကီးဆီမွာ (ကပိၸယကေျပာတာနဲ႔) လက္ဖဲြ႔ေတြ ေတာင္းၾကတယ္။ ငါလဲ ေပးေတာ့ ယူထားလိုက္တာေပါ့။ ညေနစာအတြက္ကေတာ့ မနက္က မစားျဖစ္လိုက္တဲ့ ဒန္ေပါက္ ေတြ ရိွေသးတာနဲ႔ စားလိုက္ၾကၿပီး ညေန ၅ နာရီေလာက္မွာ ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္ကို ည ၈နာရီခဲြေလာက္ ျပန္ေရာက္ တယ္။ ဒီခရီးကေတာ့ ရာသီဥတုကလည္းေကာင္း၊ လမ္းကလည္း သိပ္မဆိုးလို႔ အေတာ္အဆင္ေျပတယ္၊ သိပ္ မပင္ပန္း ဘူး ဆိုရမယ္။
ေညာင္တုန္းေက်းရြာ ဆန္ ၅၀ အိတ္ x ၁၂၀၀၀ = ၆၀၀၀၀၀
ေညာင္ပင္သာေက်းရြာ ဆန္ ၄၇ အိတ္ x ၁၁၀၀၀ = ၅၁၇၀၀၀
စုစုေပါင္း = ၁၁၁၇၀၀၀ က်ပ္
အေသးစိတ္ စာရင္းကို မူရင္းစာရင္း၌ သပ္သပ္ၾကည့္ပါရန္။
(အလႉေငြအားလံုးကို ဆန္အိတ္၀ယ္ရာ၌သံုးၿပီး အသံုးစရိတ္မ်ားကို မိမိတို႔ဘာသာ က်ခံပါသည္။)
နိဒါန္း
က်ြန္ေတာ့္မွာ လုပ္စရာကိုင္စရာ၊ ဖတ္စရာ၊ ေရးစရာမ်ားျဖင့္ အေတာ္မအားလပ္ႏုိင္ေအာင္ ရိွပါသျဖင့္ နာဂစ္ ဒုကၡ သည္မ်ားအား သြားေရာက္လွဴဒါန္းျခင္း မွတ္တမ္းမ်ားကို ေတး သာထားၿပီး ေရးခန္းသို႔ မေရာက္ခဲ့ပါ။ ယခု အျခားကိစၥ မ်ားကို ေခတၱရပ္ထားၿပီး နာဂစ္အတြက္ ေရးရန္ အေၾကြးက်န္ေနသည္မ်ားကို ေရးလိုက္ပါ၏။ သိပ္ၾကာလွ်င္ ေမ့ကုန္မွာ စိုးရသည္။ ယခုေတာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေမ့ကုန္ၿပီ။ က်ြန္ေတာ္တို႔က သည္ဘက္က ပိုက္ဆံစုေပးရံုသာ တတ္ႏိုင္ၿပီး တကယ္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ သြားေရာက္လွဴဒါန္းသူမ်ားမွာ က်ြန္ေတာ့္ႏွမမ်ားျဖစ္သျဖင့္ က်ြန္ေတာ္က သူတို႔ေျပာျပ သမွ် ဖံုးထဲက နားေထာင္ၿပီး ျပန္ေရးရျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လုပ္ခဲ့သူမ်ားေလာက္ေတာ့ အေသးစိတ္ မက် ႏိုင္ပါ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လုပ္ခဲ့သူမ်ား ကေတာ့ မိမိတို႔ ဘာလုပ္ခဲ့သည္မ်ားကို အေသးစိတ္ မွတ္မိေနမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း တဆင့္ ျပန္နားေထာင္ရေသာ က်ြန္ေတာ့္အဖို႔ သူတို႔ေျပာသမွ် အားလံုးမွတ္မိဘို႔ မလြယ္လွပါ။ (လူခ်င္းေတြ႔ေမးရလွ်င္ ေတာ့ က်ြန္ေတာ္ က အသံသြင္းထားေလ့ရိွပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဖံုးႏွင့္ေျပာတာက်ေတာ့ အသံသြင္းဘို႔ သိပ္မလြယ္လွပါ)။
တကယ္လုပ္သည့္အခါတြင္လည္း ေျပာသေလာက္ မလြယ္လွပါ။ အခက္အခဲ မိ်ဳးစံုႏွင့္ ေတြ႔ရပါသည္။ ရာသီဥတု မေကာင္းတာက အစ၊ လမ္းမေကာင္းတာ အလယ္၊ ဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲတာ အဆံုး။ ကိုယ္တိုင္လုပ္သည့္အခါက်မွ သည္ ဒုကၡသုကၡမ်ားကို သိႏိုင္မည္။ ပါးစပ္ႏွင့္ေျပာေနရံုမွ်ျဖင့္ နားမလည္ႏိုင္။
ေနာက္ၿပီး လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း ေတြ႔လာရသည္မွာ လႉဒါန္းျခင္း၏ ေဘးထြက္ ဆိုးက်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ သူမ်ားလာလႉတာ အေခ်ာင္ စားေနရေသာအခါ အလုပ္မလုပ္ခ်င္ၾကေတာ့ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ အလုပ္လုပ္ဘို႔ လယ္သမားမ်ားက လာငွားေသာ အခါတြင္ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ပညာျပေနပါေတာ့၏။ လုပ္ခကို မတန္တဆ ေတာင္းလိုေတာင္း။ ဖင္နာတယ္၊ ရင္နာတယ္ ဆိုလိုဆို။ ေနာက္ၿပီး နင္တို႔ဟာ လုပ္ရမွ ငါတို႔စားရမွာ မွတ္လို႔၊ ငါတို႔အလုပ္မလုပ္လဲ အလႉရွင္ေတြ အၿမဲရိွေနတာပဲ ဟု ေျပာေသးသည္ ဆို၏။ မမ်ိဳးေျပာသည္ကို ဤကဲ့သို႔ ျပန္ၾကားရေသာအခါ က်ြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ တခါတခါ ေစတနာ ေတာင္ ပ်က္ပ်က္သြားပါသည္။ သို႔ေသာ္ လယ္မ်ားမထြက္ခင္ေတာ့ သူတို႔စားစရာရိွမည္မဟုတ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လႉၿမဲ လႉေနရဦးမည္ ျဖစ္ပါသည္။
သည္တစ္ေခါက္ မမတို႔ ျပင္စလူ သြားလွဴရာတြင္မေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဒုကၡမ်ားခဲ့ၾကပါသည္။ အဆိုးဆံုးက မိုးသည္းထန္စြာရြာသျဖင့္ လမ္းမ်ား သြားမရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ပ်က္ေနျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။ “ခိ်ဳင့္ႀကီးေတြ ဆိုတာဟယ္၊ တစ္ခုတစ္ခု ဒူးေလာက္၊ ခါးေလာက္ေတြ နက္ပါရဲ့” ဟု မမက ျပန္ေျပာျပပါသည္။ ထို႔ျပင္ “ငါတို႔မွာ ကံေကာင္းလို႔ မေသ တယ္။ အျပန္က်ေတာ့” ဟုလည္း သည္းထိတ္ရင္ဖိုဖြယ္မ်ားကို ေျပာပါေသး၏။ သူေရးေပးလိုက္ေသာ မွတ္တမ္းမ်ားႏွင့္ က်ြန္ေတာ္မွတ္မိသမွ် ေပါင္းစပ္ကာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ေရးလိုက္ပါ၏။
က်ြန္ေတာ္တို႔ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ မွ ေကာက္ခံရရိွေငြမ်ားအပါအ၀င္ အျခားအလွဴရွင္မ်ား၏ အလွဴေငြ အားလံုးကို ဧရာ၀တီတိုင္းမွ နာဂစ္ဒါဏ္ခံ ေဒသမ်ားသို႔ စားစရာ၊ ေသာက္စရာ၊ အ၀တ္အထည္၊ အိမ္ေဆာက္ပစၥည္း၊ ငါးပိငါးေျခာက္မွ အစ၊ အိုးခြက္ ပန္းကန္၊ ဒါး၊ ေရဒီယို၊ ျမန္မာေဆး၀ါး၊ လက္ႏိွပ္ဓါတ္မီး အလယ္၊ ဖေယာင္းတိုင္၊ မီးျခစ္၊ စိပ္ပုတီး၊ ဘုရားရိွခိုးစာအုပ္ အဆံုး ၀ယ္ျခမ္းကာ ေစတနာ ဗလပြႏွင့္ သြားေရာက္ လွဴဒါန္းခဲ့ၾကပါသည္။
မုန္တိုင္းက်ၿပီေဟ့ ဆိုသည္ႏွင့္ ထို ဒုကၡသည္မ်ားအတြက္ ဘာလုပ္ေပးရင္ ေကာင္းမလဲ ဟု က်ြန္ေတာ့္မွာ ေခါင္းေျခာက္ေအာင္ စဥ္းစားလွ်က္ အင္တာနက္သတင္းမ်ားကို ဖတ္ရႈ စနည္းနာရင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ တုိင္ပင္ကာ အလွဴေငြမ်ားကို က်ြန္ေတာ္တို႔ တတ္စြမ္းသေရြ႔ လိုက္လံေကာက္ခံ ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ အစားအစာ ကို ပထမ ဦးစားေပး၊ အ၀တ္အထည္ ႏွင့္ အိုးခြက္ပန္းကန္ မ်ားကို ဒုတိယ ဦးစားေပး၊ ေနာက္ဆံုးမွ အိမ္ေဆာက္ဖို႔ႏွင့္ သက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္း ကိရိယာမ်ား၊ ေက်ာင္း အေဆာက္အဦးမ်ား ေထာက္ပံ့ေပးေရး စသျဖင့္ အစီအစဥ္မ်ား ခ်မွတ္လွဴဒါန္းခဲ့ပါ၏။
မုန္တိုင္းက်ၿပီးစ ေသြးပူေနတံုးေတာ့ အလွဴေငြ ေကာက္ခံရတာေကာင္းပါ၏။ ႏိုင္ငံတကာကလည္း အာရံုစိုက္ ေနခ်ိန္ဆိုေတာ ကိုယ့့္ ျမန္မာလူမိ်ဳးမ်ားသာမက ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားကိုပါ ေကာက္ခံ လို႔ အဆင္ေျပ ပါသည္။ သို႔ေသာ္ မုန္တိုင္းကာလ လြန္ေျမာက္ၿပီး တစ္လေလာက္ ၾကာသြားေတာ့ အားလံုး ေသြးေအးသြားၿပီ ျဖစ္ရာ အလွဴေငြ ေကာက္ရ တာ အရင္ကေလာက္ တာမသြားေတာ့ပါ။ မုန္တိုင္းက်အၿပီး တစ္လေလာက္အၾကာ ဒုတိယအသုတ္အေနႏွင့္ က်ြန္ေတာ္ အလွဴေငြမ်ားလိုက္လံ ေကာက္ခံေတာ့ က်ြန္ေတာ္ႏွင့္ အလုပ္ အတူတူလုပ္ေနသူ ေဟာ္လန္မွ လူႀကီး တစ္ေယာက္ကို သြား အလွဴခံေသာအခါ ဘာေျပာလႊတ္သည္ ထင္ပါသနည္း။
“ဟိုတစ္ခါ ငါ လွဴၿပီးၿပီပဲကြ၊ မင္းကို အပတ္တိုင္း လတိုင္း လွဴဘို႔ရာ ငါ့မွာ တာ၀န္မရိွဘူး” - ဟူ၏။ က်ြန္ေတာ့္မွာ အေတာ္ေလး ေအာင့္သြားပါသည္။ ကိုင္း၊ အလွဴခံခ်င္အံုးဟ ဟုလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ဆံုးမ ရပါ၏။ သူေျပာတာေရာ မမွန္ပါလား။ လွဴတယ္ဆိုတာ ေစတနာ၏ အလုပ္ ျဖစ္ပါသည္။ တာ၀န္ ၀တၱရားႏွင့္ ဘာမ်ားဆိုင္ပါသနည္း။ (သူတို႔အေနာက္တိုင္းကလူေတြအဖို႔ ဆိုင္လွ်င္ေတာ့လည္း မေျပာတတ္ပါ။)
သူရို႔လို ႏိုင္ငံျခားသားမေျပာႏွင့္၊ ကိုယ့္ဗမာ အခ်င္းခ်င္းေတာင္ အလွဴခံလို႔ မရပါ။ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနသူ မ်ားပါသည္။ သူမလွဴခ်င္မွန္းသိလွ်င္ ကိုယ္ကလည္း အလိုက္တသိႏွင့္ အသာေလး ေနာက္ဆုတ္ရပါ၏။
ဘာပဲေျပာေျပာ ပထမတစ္သုတ္ေတာ့ အေတာ္ေလး ထည့္၀င္လွဴဒါန္းၾကပါ၏။ က်ြန္ေတာ္၊ ကိုႏြယ္၀င္း၊ ကိုျမင့္သိန္း တို႔ စုတာ စင္ကာပူေဒၚလာ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ရပါသည္။ သိပ္မမ်ားလွေပမင့္ သိပ္နည္းလွေသာ ပိုက္ဆံ ေတာ့ မဟုတ္ပါ။
ထိုေကာက္ခံရရိွေငြမ်ားကို ရန္ကုန္မွ က်ြန္ေတာ့္အစ္မႀကီးထံပို႔ကာ အ၀တ္အထည္၊ စားစရာမ်ား စသျဖင့္ လိုအပ္သည္မ်ားကို ၀ယ္ျခမ္းကာ ေျမာင္းျမရိွ ဒုကၡသည္ စခန္းမ်ားသို႔ သြားေရာက္ လွဴဒါန္းခဲ့ၾက ပါ၏။ ထိုသို႔လွဴဒါန္းရာ တြင္ အဓိက ကူညီသူမ်ားမွာ မဂၤလာေစ်းမွ မမိ်ဳးမိ်ဳးႏွင့္ အဖဲြ႔ ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔ မွာက ေငြအင္အား၊ လူအင္အား၊ ပစၥည္းအင္အား ေတာင့္တင္းသျဖင့္ သူတို႔ကူညီေပလို႔သာ က်ြန္ေတာ္တို႔ ေခ်ာေခ်ာ ေမာေမာ လွဴဒါန္းႏိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ သို႔အတြက္ မမိ်ဳးမိ်ဳးတို႔အဖဲြ႔ကို အထူးေက်းဇူးတင္ရိွပါေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား။
ေအးၿငိမ္း
၁၅-၀၉-၂၀၀၈
ေကာ့မႉးသို႔ သြားေရာက္လွဴဒါန္းၾကျခင္း (၂၆-၀၆-၂၀၀၈)
ဇြန္လလယ္ေလာက္တြင္ က်ြန္ေတာ္ မမႏွင့္ ဖံုးေျပာစဥ္ သူက တြံေတးႏွင့္ ကြမ္းျခံကုန္းဘက္တြင္ အစာေရစာ မ်ားျပတ္လပ္ေနသည္ဟု သတင္းရေၾကာင္း၊ တံြေတးဘက္မွ လူႀကီးသံုးေလးဦး စားစရာမရိွသျဖင့္ ဆန္လာၿပီး အလွဴခံ ေၾကာင္း၊ ထမင္းခ်က္မစားရေတာင္ ဆန္ျပဳတ္ေလာက္ကေလး ျပဳတ္ေသာက္ရေတာင္ ေတာ္ပါၿပီ ဟု ေျပာသည္ဆိုသျဖင့္ က်ြန္ေတာ့္မွာ ဘယ္လိုခံစားလိုက္ရမွန္းပင္ မသိပါ။ သို႔ႏွင့္ က်ြန္ေတာ္က ကိုယ္ႏွင့္ နီးစပ္ရာသူငယ္ခ်င္းမ်ားသို႔ အတင္း လိုက္ အလွဴခံရျပန္ပါ၏။ ကိုေရခ်မ္းက သူတို႔အဖဲြ႔ေတြ ၿပီးခဲ့သည့္ အပတ္ကမွ ... ဆရာေတာ္ (ဘဲြ႔မမွတ္မိေတာ့ပါ) ကို လွဴလိုက္ၿပီးျဖစ္သျဖင့္ သိပ္မေသခ်ာေၾကာင္း၊ သူ အတတ္ ႏိုင္ဆံုးစည္းရံုးပါမည့္အေၾကာင္း ေျပာပါ၏။ သို႔ေသာ္ တကယ္ အလႉခံေတာ့ သူ႔ဆီမွ ဆန္ ၁၈ အိတ္စာ ရပါသည္။ က်ြန္ေတာ္လည္း သူတို႔ထံမွ စာရင္းကို အပူတျပင္း ေတာင္းၿပီး သကာလ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအလွဴေငြ အပါအ၀င္ ရသမွ်အလွဴေငြကို သူတို႔ထံမွ ပိုက္ဆံ အေရာက္ေစာင့္ မေနေတာ့ပဲ လဲႊလိုက္ကာ မမကို တံြေတးသို႔ ခ်က္ျခင္း သြားခုိင္းလိုက္ပါ၏။ ထံုးစံအတိုင္း မမိ်ဳး တို႔ႏွင့္အတူ ျဖစ္ပါသည္။
အလွဴေငြ က်ပ္ ၁၈၁၆၅၆၀ ရၿပီး ရသမွ်အားလံုးကို ဆန္ခ်ည္း၀ယ္သြားရာ ဆန္အိတ္ ၁၀၀ ရပါ၏။ ဆန္မွာ အ၀ါေရာင္ေပါက္ေနၿပီး အတန္ငယ္ ညံ့သည္ ဟု ဆိုပါသည္။ က်ြန္ေတာ္က ေနာက္တစ္ခါ၀ယ္လွ်င္ ေကာင္းေသာဆန္ ၀ယ္သြားရန္ အၾကံေပးပါ၏။ ဆန္အိတ္ ၁၀၀ သာဆိုတယ္၊ ေ၀လိုက္ေတာ့ တစ္အိမ္ေထာင္ ကို သံုးျပည္စီပဲ ရတာဟဲ့ ဟု မမကေျပာပါ၏။ အလွဴကိစၥအတြက္ ဆန္အိတ္မ်ားသယ္ရာတြင္ တံြေတးမွ စက္ ေလွက အကူအညီေပးပါ၏။ က်ြန္ေတာ္ က မမကို သူရို႔လုပ္ခဲ့သည္မ်ားကို မွတ္တမ္းေရးခိုင္းထားရာ ေအာက္ပါ တို႔မွာ သူေရးေပးလိုက္ေသာ မွတ္တမ္းမ်ား ျဖစ္ပါ၏။
၂၆-၆-၂၀၀၈ (ေကာ့မႉးကို ေန႔ခ်င္းျပန္သြားခဲ့တဲ့ခရီး)
စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ က နင္ပို႔လိုက္တဲ့ ၁၈ သိန္းေက်ာ္ရယ္၊ မခင္သိန္းညြန္႔ က သပ္သပ္လႉတာ တစ္သိန္း ရယ္၊ အရင္ ၀ိသာခါေက်ာင္းက က်န္တာ ၃၇၅၀၀၀ ရယ္ ေပါင္း ၂၂ သိန္းခဲြေက်ာ္ အလႉေငြ လက္ထဲမွာ ရိွတယ္ေပါ့။ လပြတၱာက ရြာေတြက ခရီးလည္းေ၀းတယ္။ လႉရမဲ့ရြာေတြလည္း မ်ားတယ္။ လူအေသအေပ်ာက္လည္း မ်ားတယ္ ဆိုေတာ့ သူ႔ဘို႔ မ်ားမ်ားခ်န္ထားၿပီး ေကာ့မႉးဘို႔ ၂၇၅၀၀၀ လပြတၱာဘို႔ သိန္း ၂၀ စသျဖင့္ ခဲြလိုက္တယ္။ တြံေတးက ဆန္ျပတ္ေနတဲ့သူေတြအတြက္ ဒီမွာ ငါတို႔ လိုက္ၿပီးအလွဴခံတာ ေဒၚအိုင္းရစ္က ဆန္ တစ္အိတ္၊ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မမ က တစ္အိတ္၊ အန္တီၿပံဳးတို႔က တစ္အိတ္၊ ဦးသန္းေအာင္က တစ္အိတ္ ေပါင္း ေလးအိတ္ရတယ္။ ေကာ့မႉးကိုေတာ့ ငါနဲ႔ ျမတ္ထားနဲ႔ သြားလိုက္တယ္။
မ်ိဳးမ်ိဳးတို႔အိမ္က ကားက ေန႔လည္စာအတြက္ ဒန္ေပါက္ သြား၀ယ္ရင္း ငါတို႔ကိုလာေခၚလို႔ မနက္ ငါးနာရီ ေလာက္ မ်ိဳးမ်ိဳးတို႔အိမ္ကိုသြားၾကၿပီး အဲဒီကေနမွ မနက္ ၆ နာရီေလာက္မွာ အစ္မႀကီးေဒၚလွစိန္တို႔အိမ္မွာ မံု႔ဟင္းခါး စားၾကတယ္။ မနက္ ၇ နာရီေလာက္မွ ရန္ကုန္က ထြက္ျဖစ္ၾကတယ္။ ေကာ့မႉးက သြားရမဲ့ခရီးက လည္းနီးတယ္။ ေ၀ရမဲ့ ပစၥည္းကလည္း နည္းၿပီး အမယ္သိပ္မမ်ားေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ။
ခုတစ္ေခါက္သြားတာက မ်ိဳးမ်ိဳးတို႔အိမ္က ဒိုင္နာနဲ႔ သြားၾကတာ။ ငါရယ္၊ မ်ိဳးမ်ိဳးရယ္၊ မ်ိဳးမ်ိဳးအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ ရယ္၊ ေဆြေဆြရယ္၊ မေအးမိုးရယ္၊ F.M.I က မခင္မာၾကည္ရယ္၊ ကိုသူရရယ္၊ ေျခာက္ထပ္ႀကီးက ဘုန္းႀကီးရယ္၊ ျမတ္ ထားရယ္ ေပါ့။ ဒိုင္နာနဲ႔သြားရတာကို ငါေတာ့ ပိုသေဘာက်တယ္။ အကုန္လံုးစုထိုင္ၿပီး သြားရတာဆိုေတာ့ စကားေျပာ လိုက္ ရီလိုက္ ေမာလိုက္နဲ႔ ပိုၿပီးအဆင္ေျပတယ္။ မီနီဘတ္စ္ နဲ႔က်ေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ခံုဆိုေတာ့ စကားေျပာရတာ အဆင္မေျပဘူး။ ခါတိုင္းဆို အစ္မႀကီး ေဒၚလွစိန္ အၿမဲပါေနက်။ ခုတစ္ေခါက္ေတာ့ သူ တရားစခန္း၀င္ေနတာနဲ႔ မလိုက္ ျဖစ္ဘူး။ အဲဒီအစ္မႀကီးဆို သိပ္က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ၾကားက သြားတဲ့အေခါက္တိုင္း သူလိုက္တယ္။ ေငြအားေရာ၊ လူအားေရာ၊ တကယ့္ကို အားတက္သေရာပဲေဟ့။ ပစၥည္းေ၀တာတို႔ဘာတို႔မွာလည္း သူ ေတာက္ေလွ်ာက္ ၀င္လုပ္တာပဲ။
ေကာ့မႉးေရာက္ေတာ့ ၈ နာရီခဲြ။ ေကာ့မႉးမွာ ဆန္ေ၀မဲ့ရြာကလူေတြ လာႀကိဳေနတယ္။ မ်ိဳးမ်ိဳးက တစ္ရက္ႀကိဳ သြားၿပီး ဆန္အိတ္ေတြ အရင္၀ယ္ႏွင့္၊ ေနာက္ၿပီး ေနာက္ေန႔ ငါတို႔လာေတာ့ အဆင္သင့္ေ၀ႏိုင္ေအာင္လို႔ ႀကိဳစီစဥ္ထားႏွင့္ တာ။ ေကာ့မႉးကေန ရြာကို စက္ေလွနဲ႔ တစ္နာရီေလာက္ေမာင္းရတယ္။ လမ္းမွေတြ႔တဲ့ရြာက လူေတြကိုလည္း ေ၀သြား တာေပါ့။ မ်ိဳးမ်ိဳးက လံုခ်ည္ေတြ၊ အက်ႌ ေတြသယ္လာလို႔ အဲဒီအထည္ေတြရယ္၊ ေနာက္ၿပီး ပိုက္ဆံလည္းထည့္ေ၀တယ္။
တို႔ဆန္သြားေ၀တဲ့ ရြာနာမည္က ေညာင္ပင္သာရြာတဲ့။ တို႔လည္း အခိ်န္ဆဲြမေနပဲ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဆန္အိတ္ ေတြထားတဲ့ အိမ္မွာ ေ၀ဘို႔ လုပ္ၾကတယ္။ ဆန္က တစ္အိတ္ကို ၁၂၀၀၀ ေစ်း၀ယ္ရတယ္။ ဆန္၀ါေတြပါတယ္။ သိပ္မေကာင္းလွဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီဆန္ေတြပဲ ရိွတယ္တဲ့။ လိုေသးလို႔ ေနာက္ထပ္ နည္းနည္းေလာက္ ထပ္၀ယ္ခ်င္ေသး တာေတာင္ ၀ယ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ခဲြလိုက္ေတာ့ အိမ္ေထာင္စု တစ္ခုကို သံုးျပည္က်စီရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ရသေလာက္ပဲ အိမ္ေထာင္စုအားလံုးကို ေ၀ေပးလိုက္တာေပါ့။ အိမ္ေထာင္စု တစ္ခုကို ေ၀ပံုက်တစ္စု ရတာေပါ့ဟယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔က်ေတာ့ အိမ္ေထာင္စု စာရင္းတစ္ခုထဲမွာ အိမ္ေထာင္စု ႏွစ္ခုေနၾကေတာ့ သူတို႔ဘို႔ မရရေကာင္းလားလို႔ ရန္ေတြျဖစ္ၾကလို႔ေဟ့။ ျဖစ္ပံုက အဲဒီမိသားစုမွာ အိမ္ေထာင္က်သြားတဲ့သားက အိမ္မခဲြပဲ သူ႔မိဘမ်ားအိမ္မွာပဲ ေပါင္းေနတယ္။ ဒီေတာ့ ရပ္ရြာက အလႉေငြစုတဲ့အခါျဖစ္ေစ ရပ္ရြာအေရးေတြမွာ သူတို႔က အနပ္တင္ၿပီး မိသားစု ႏွစ္စုစာေတာ့မလုပ္ပဲ ဘာ အခု ရစရာရိွမွ မိသားစုႏွစ္ခုစာ လုိခ်င္လို႔ ျဖစ္မလဲ စသျဖင့္ေပါ့ဟယ္။ ရြာလူႀကီးကေတာ့ အိမ္ေထာင္စု စာရင္းေပါက္တဲ့အတိုင္း ေ၀တာ ေပါ့။ အဲဒါ သူတို႔မရလို႔ဆိုၿပီး ရန္လုပ္တာ။ ထားပါေတာ့။
ရြာကစာသင္ေက်ာင္းကလည္း အကုန္ ဘာမွမက်န္ေအာင္ ၿပိဳပ်က္သြားေတာ့ စာသင္စရာေနရာမရိွဘူး။ အိမ္ေတြမွာပဲ ခဲြသင္ေနၾကရတယ္။ သူငယ္တန္းက တစ္အိမ္၊ ၄ တန္းက တစ္အိမ္၊ ၅ တန္းက တစ္အိမ္ စသျဖင့္ေပါ့။ ၆ တန္းနဲ႔ ၇ တန္းကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ဇရပ္မွာ သင္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ လယ္ေတြၿပီးၾကၿပီလား လို႔ေမးၾကည့္ေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ား မၿပီးၾကေသးဘူး။ အနည္းအက်ဥ္းပဲ ၿပီးေသးတယ္။ လယ္သမားေတြကို တစ္ေယာက္ကို မိ်ဳးစပါး ၄ တင္းခဲြ ေပးတယ္တဲ့။ ေပါက္တာေပါက္၊ မေပါက္တာမေပါက္ပဲလို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီရြာေတြက်ေတာ့ ပင္လယ္နဲ႔ နည္းနည္း ေ၀းသြားလို႔ လူအေသအေပ်ာက္ေတာ့ သိပ္မရိွဘူး၊ တစ္ေယာက္ပဲေသတယ္ လို႔ေျပာတယ္။ အိမ္ေတြေတာ့ အကုန္ ပ်က္စီးကုန္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျပန္ေဆာက္ၿပီးကုန္ၾကၿပီ။ ေနလို႔ရရံုေပါ့။
ဒို႔ေတြ ေလေဘးသြားလႉတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္ စားၾကရတာေပါ့။ အႏို႔ သူတို႔မွာလည္း ကိုယ့္ေက်ြးဘို႔ ေနေနသာ သူတို႔ေတာင္မွ စားစရာမရိွတာ။ ႏို႔ေပမဲ့ အဲဒီရြာမွာေတာ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးေတြနဲ႔ လာပို႔ၾကတယ္ ဟဲ့။ ဒို႔လည္း အဲဒီထမင္းေတြပဲ စားလိုက္ၾကတယ္။ ေအာင္မယ္၊ စားလို႔အရမ္းေကာင္းတယ္ဟဲ့။ ဒို႔ရြာေတြဘက္က ခ်က္သလိုမိ်ဳး။ ဒို႔မွာ ေန႔လည္စာဘို႔ ဒန္ေပါက္ေတြပါလာတယ္။ အျပန္မွ စားမယ္ဆိုၿပီး ကားေပၚမွာ ထားခဲ့ၾကတာ။ အဲဒီရြာမွာ စားလိုက္ၾက ေတာ့ ဒန္ေပါက္ထုပ္ေတြ မစားျဖစ္ေတာ့ဘူး ေပါ့။
ဆန္အားလံုးေ၀ၿပီးေတာ့ ၁၀ နာရီခဲြေနၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ ေကာ့မႉးကို ျပန္လာၾကတယ္။ အဲဒီကမွ ငွက္ေအာ္စမ္း ကို သြား။ ငွက္ေအာ္စမ္းမွာ ကားထားခဲ့ၿပီး ေညာင္တုန္းဆိုတဲ့ရြာကို ေထာ္လာဂ်ီနဲ႔ ဆက္သြားၾကတယ္။ အဲဒီရြာက လာႀကိဳ ေနတာ။ ဆန္ကေတာ့ အရင္ရက္က မ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳလာၿပီး ၀ယ္ထားခဲ့တယ္။ လမ္းကလည္း ဆိုးလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ လမ္းမွာ ေထာ္လာဂ်ီ နစ္ေနရင္ တို႔က ေျခလ်င္ဆင္းေလွ်ာက္၊ ေထာ္လာဂ်ီကို ၀ိုင္းတြန္း။ လမ္းက ေျမနီလမ္း။ တို႔ရြာက ေန ထံုးေပၚတို႔၊ က်ီးပင္တို႔ဘက္ကိုသြားတဲ့ ေက်ာ(ကုန္းျပင္ျမင့္)ေပၚကလမ္းမိ်ဳးေတြ။ ခ်ိဳင့္ေတြ ခြက္ေတြနဲ႔။ အဲဒီရြာက လူေတြက အဲဒီေက်ာေပၚက ၀ါးပိုး၀ါးတို႔၊ သိုက္၀ါးတို႔ကို ခုတ္။ လက္တြန္းလွည္းေပၚတင္ၿပီး လူအားနဲ႔ ဆဲြၾကတယ္။ အရမ္း ပင္ပန္းတာေပါ့ဟယ္။ လက္တြန္းလွည္းတစ္စီးကို တို႔ဆီက ၀ါးေဖာင္ႏွစ္ေဖာင္စာေလာက္(၀ါးအလံုး ငါးဆယ္ခန္႔) ရိွတယ္။
ရြာကို ေန႔ခင္း ၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္ေရာက္ၾကတယ္။ ဆန္ထုပ္ေတြက အဆင္သင့္ဆိုေတာ့ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပဲ ဆန္ေတြ ေ၀လိုက္ၾကတယ္။ ဆန္ေ၀ၿပီးေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းက ဘုန္းႀကီးဆီမွာ (ကပိၸယကေျပာတာနဲ႔) လက္ဖဲြ႔ေတြ ေတာင္းၾကတယ္။ ငါလဲ ေပးေတာ့ ယူထားလိုက္တာေပါ့။ ညေနစာအတြက္ကေတာ့ မနက္က မစားျဖစ္လိုက္တဲ့ ဒန္ေပါက္ ေတြ ရိွေသးတာနဲ႔ စားလိုက္ၾကၿပီး ညေန ၅ နာရီေလာက္မွာ ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္ကို ည ၈နာရီခဲြေလာက္ ျပန္ေရာက္ တယ္။ ဒီခရီးကေတာ့ ရာသီဥတုကလည္းေကာင္း၊ လမ္းကလည္း သိပ္မဆိုးလို႔ အေတာ္အဆင္ေျပတယ္၊ သိပ္ မပင္ပန္း ဘူး ဆိုရမယ္။
ေညာင္တုန္းေက်းရြာ ဆန္ ၅၀ အိတ္ x ၁၂၀၀၀ = ၆၀၀၀၀၀
ေညာင္ပင္သာေက်းရြာ ဆန္ ၄၇ အိတ္ x ၁၁၀၀၀ = ၅၁၇၀၀၀
စုစုေပါင္း = ၁၁၁၇၀၀၀ က်ပ္
အေသးစိတ္ စာရင္းကို မူရင္းစာရင္း၌ သပ္သပ္ၾကည့္ပါရန္။
(အလႉေငြအားလံုးကို ဆန္အိတ္၀ယ္ရာ၌သံုးၿပီး အသံုးစရိတ္မ်ားကို မိမိတို႔ဘာသာ က်ခံပါသည္။)
Subscribe to:
Posts (Atom)
